فرخی سیستانی

از پس باده مرا بوسه همی باید داد

دیر گاهیست که این رسم نهاد آنکه نهاد

نفکندستی بیهوش و نکردستی شاد

گاه آن آمد کز بوسه مرا بدهی داد

تو مرا از دگران برده ای، ای حور نژاد

هیچکس را نفتاد آنچه مرا با تو فتاد

دل چرا دادم خیره به فسون تو بباد

خواجه سیدابوبکر که دلشاد زیاد

در جهان از پس بوبکر چون او مرد نزاد

او گشاده ست و جز او کس نتوانست گشاد

با خرد مردم باید که سخن گیرد یاد

زان تو را نکته برون آید بیش از هفتاد

به پسندان همه بصره و آن بغداد

او رسد ممتحنان را بر سلطان فریاد

در خور نامه او نامه به کس نفرستاد

کس ننشست و کسی نیز نخواهد استاد

سخن آنست که او گوید و باقی همه باد

همچنان نازد پیوسته که کسری به قباد

کار ویران کسان را بر سلطان آباد

چنگ در خواجه ما، ورچه بود چون فرهاد

راد مردان را بر سنگ بروید شمشاد

همه بر دست و زبان تو شد از بند آزاد

چه بکردار نکوی و چه بدان دو کف راد

بر ایشان زن و فرزند نیارست استاد

ز آتش خشم تو چون موم گدازد پولاد

کار و کردار تو را بر دین باشد بنیاد

گر میان تو و او بادیه باشد هشتاد

خانه قرمطیان را بفکن لاد از لاد

کاخ تو همچو بهشت است و بهار نوشاد

هرگز عیدی که بود بی تو خداوند مباد