ای ترک دگر خیره غم روزه نداری از فرخی قصیده 209
1. ای ترک دگر خیره غم روزه نداری
کز کوه برون آمدآن عید حصاری
خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی از فرخی قصیده 210
1. خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی
خوشا با پریچهرگان زندگانی
دل من همی داد گفتی گوایی از فرخی قصیده 211
1. دل من همی داد گفتی گوایی
که باشد مرا روزی ازتو جدایی
تادل من ز دست من بستدی از فرخی قصیده 212
1. تادل من ز دست من بستدی
سر بسر ای نگار دیگر شدی
زنخدانی چون سیم وبراو از شبه خالی از فرخی قصیده 213
1. زنخدانی چون سیم وبراو از شبه خالی
دلم برد و مرا کرد ز اندیشه خیالی
ای پسر هیچ ندانم که چگونه پسری از فرخی قصیده 214
1. ای پسر هیچ ندانم که چگونه پسری
هر زمان با پدر خویش به خوی دگری
ای قصد تو به دیدن ایوان کسروی از فرخی قصیده 215
1. ای قصد تو به دیدن ایوان کسروی
اندیشه کرده ای که بدیدار آن روی
چون موی میان داری چون کوه کمر داری از فرخی قصیده 216
1. چون موی میان داری چون کوه کمر داری
چون مشک زره داری چون لاله سپر داری