قصاید در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 چند روزست که از دوست مرا نیست خبر من چنین خامش و جان و جگر من به سفر

2 در چنین حال و چنین روز همی صبر کند سنگدل مردم بد مهر و ز بد مهر بتر

3 سنگدل نیستم، اما دل من نیست بجای هر که را دل نبود کی بود از درد خبر

4 من کنون آگه گشتم که چه بوده ست مرا مست بوده ستم و دیوانه ازین عشق مگر

1 دلم در جنبش آمد بار دیگر ندانم تا چه دارد باز در سر

2 همانا عشقی اندر پیش دارد بلایی خواهد آوردن به من بر

3 بگردد تا کجا بیند بگیتی ازین شوخی بلا جویی ستمگر

4 برو مهر آرد و بیرون برد پاک مرا از رامش و از خواب واز خور

1 دوش ناگاه بهنگام سحر اندر آمد ز در آن ماه پسر

2 با رخ رنگین چون لاله و گل بالب شیرین چون شهد و شکر

3 حلقه جعدش پر تاب و گره حلقه زلفش ازان تافته تر

4 گفتم: ای خانه بتو باغ بهشت چون برون جسته ای از خانه بدر؟

1 بوستان سبز شد و مرغ در آمد به صفیر ناله مرغ دلارام تر از نغمه زیر

2 ابر فروردین گویی به جهان آذین بست که همه باغ پرندست و همه راغ حریر

3 گه زره باف شود باد و گهی جوشن دوز باد را طبع شد این پیشه ز زراد امیر

4 از فراوان زره طرفه و از جوشن نغز کرد چون کلبه زراد همی روی غدیر

1 آن کیست کاندر آمد بازی کنان ازین در رویی چو بوستانی از آب آسمان تر

2 باز این چه رستخیزست این خود کجا درآمد این را که ره نمودست از بهر فتنه ایدر

3 ای دوستان یکدل، دل باز شد ز دستم از شغل باز ماندیم عاشق شدیم یکسر

4 من شیفته شدستم یا چون منند هر کس ؟ ترسم که هر کس از من عاشق تر و تبه تر

1 بر گرفت از روی دریا ابر فروردین سفر ز آسمان بر بوستان بارید مروارید تر

2 گه بروی بوستان اندر کشد پیروزه لوح گه بروی آسمان اندر کشد سیمین سپر

3 هر زمانی بوستان را خلعتی پوشد جدا هر زمانی آسمان را پرده ای سازد دگر

4 در بیابان بیش از آن حله ست کاندر سیستان در گلستان بیش از آن دیباست کاندر شوشتر

1 نیک اختیار کرد خداوند ما وزیر زین اختیار کرد جهان سر بسر منیر

2 کار جهان بدست یکی کاردان سپرد تا زو جهان همه چو خورنق شد وسدیر

3 چون او نبوده اند، اگر چند آمدند چندین هزار مهتر و چندین هزار میر

4 چونانکه چون ملک، ملکی نیست در جهان همچون وزیر او به جهان نیست یک وزیر

1 ای ترک دلفریب دل من نگاهدار جز ناز و جز عتاب چه داری دگر بیار

2 تا کی بود بهانه و تاکی بود عتاب این عشق نیست جانا جنگست و کارزار

3 هر روز نو عتابی ودیگر بهانه ای ناخوش بود عتاب، زمانی فروگذار

4 تو بایدی که با لب خندان وخوی خوش پیش من آمدی به زمانی هزار بار

1 باری ندانمت که چه خو داری ای پسر تا نیستی مرا و ترا هیچ درد سر

2 همچون مه دو هفته برون آیی از وثاق همچون مه گرفته درون آییم زدر

3 رغم مراچو سر که مکن چون بمن رسی رویی کز و به تنگ بریزد همی شر

4 روزی گشاده باشی وروزی گرفته ای بنمای کاین گرفتگی از چیست ای پسر!