رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 چون شب رقم از غالیه بر روز کشید آمد بت من در پی او ماه رسید

2 شب چون شبه بود و دل همیگفت که هست یا مه زرخش یا رخش از ماه پدید

1 گفتم که شراب ارغوانی نخورم می گر شود آب زندگانی نخورم

2 گفتند که آشکارکردی توبه گفتم نه چنان که هم نهانی نخورم

1 دل خون شد و فریادرسی راست نکرد خوشتر ز غمت همنفسی راست نکرد

2 انزلف تو بر فرق سر ایمشک تتار فرقیست که جز شانه کسی راست نکرد

1 آنها که چو شانه بر سران میتازند چون شانه بدستبوس تو مینازند

2 گر خصم کند با تو چو شانه دو سری تن چون سر شانه شاخ شاخش سازند

1 تا مرغ روانت در قفس خواهد بود رزقت رسد آن قدر که بس خواهد بود

2 چون راه نفس بسته شد اندیشه مکن زانحال که وارثی ز پس خواهد بود

1 تا مردم چشم پر نمم روز وصال دیدست رخ انصنم زهره جمال

2 با سوزن مژگان همه شب مشغولست بر کار گه دیده بتحریر خیال

1 تا از گل سیراب تو بر رست حشیش بی بهره شدم از تو چو از خلد کشیش

2 ریشت بدمید و مرغ حسنت بپرید شک نیست که باشد پرش مرغ بریش

1 چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار مستانه همیگفت که رو باده بیار

2 تا سینی سیمین مسدس بینی بروی قدحی مدور از زر عیار

1 گفتم دل من گر چه که غرق خونست وین محنت و غم از ستم گردونست

2 در خاطر من رباعیی می گذرد وینست رباعی بشنو تا چونست

1 یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم غمهای جهان جمله فراموش کنیم

2 گر جنگ کند باز خوشم آید ازو تا وقت صفا دست در اغوش کنیم