رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود درد دل ما عین دوا خواهد بود

2 جانان بعیادت ار قدم رنجه کند بیماری ما به ز شفا خواهد بود

1 چندانکه درین کهنه رباطیم بهم بو تا نشویم از غم ایام دژم

2 چون میگذرد عمر بهر حال که هست تو خواه بشادی گذران خواه بغم

1 چون زلف بنفشه را صبا داد شکن دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

2 خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل وز خنده بماند غنچه را باز دهن

1 زهریست فراقت که دلم میچشدش پا زهر وصال ار نبود میکشدش

2 خون شد دل زار من بیکروزه فراق دانی چه شود اگر بماهی کشدش

1 من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست کی از سر تو چو موی بر خواهم خاست

2 تا دست بدامنت زنم روز جزا چون گرد ز کوی بر خواهم خاست

1 گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید کاندیشه نمیکنی تو از وعد و وعید

2 گفتم که ز بهر من در استغفارند آنها که شدند حامل عرش مجید

1 گر عشق تو چون آب براند خونم وز دیده چو اشک اگر فشاند خونم

2 از کشتن خود نترسم و ترسم از آنک در گردن نازکت مگر بماند خونم

1 دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ کار من دلخسته بسازد چون چنگ

2 هر چند همی زند قضا همچو دفم روزی باشد که مینوازد چون چنگ

1 دل باز هوای آشنائی دارد انصاف بده که خوش هوائی دارد

2 از فکر رخش ز شام تا وقت سحر همچون رخ فرخش صفائی دارد

1 گفتم که چرا از شکرت رست نبات واندر ظلمات چون شد آن آبحیات

2 خندید و بلطف گفت کای ابن یمین نی آب حیات باشد اندر ظلمات