رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 دی خسرو سیاره چو با شام نشست از جیش حبش فتاد بر روم شکست

2 آمد بر من آنصنم باده پرست چون نرگس پر خمار خود کردم مست

1 زین پیش که سودای جنون داشت سرم بودی هوس مشغله و شور و شرم

2 با عامه از این پس آبحیوان نخورم گر ز آتش تشنگی بسوزد جگرم

1 در حیرتم از قاضی احکام کهن کز حکم ویند اهل جهان بی سر و بن

2 محکم سجلی بسته که اینکار تو نیست پس حکم همی کند که اینکار بکن

1 خطش رقم غالیه بر ماه کشید چشم بد از و دور که دلخواه کشید

2 نی نی غلطم زنک بر آئینه نشست از بس که دل خسته من آه کشید

1 لعلت صدفی پر گهر مخزونست زلفین تو زنجیر دل محزونست

2 گر عکس خم ابروی تو نیست هلال خوبی وی از بهر چه روز افزونست

1 شاها ز تو کار عالمی سامان یافت وز لطف تو درد همکنان درمان یافت

2 چون بهره بندگان زشه احسانست پس ابن یمین از چه سبب حرمان یافت

1 در خطه سبزوار دیدم امسال حالی که نماند بر فرزانه مجال

2 در رسته بازار کلهدوزانش برجیست درو جمع بهم بدر و هلال

1 فریاد مرا ز خامه قیر اندود کو راز دلم بدشمن و دوست نمود

2 گفتم که زبانش ببرم گنگ شود ببریدم از آن فصیحتر گشت که بود

1 دوری ز من ای یار پسندیده من وی روشنی دیده غمدیده من

2 آنروز که جان من شدی دانستم کز روی تو محروم بود دیده من

1 از بس که رسید از رخ و از غمزه یار بر لاله و نرگس ستم ایام بهار

2 هم دود دل لاله رخش را بگرفت هم غمزه او گشت چو نرگس بیمار