رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود بنگر که چه تشنیع ز بلبل بشنود

2 وانگاه صبا آمد و با صد خنکی هر خرده و خرقه ئی که بودش بربود

1 آن بت که بر او غیرت مه می باشد دائم ز ویم حال تبه می باشد

2 گفتم که سیه دلی برخ لاله تر گفتا که نه لاله دل سیه می باشد

1 ایدل فلکت گر چه زبون میدارد وز غصه او چشم تو خون میبارد

2 با این همه خوش باش که هر لحظه فلک نقشی دگر از پرده برون میآرد

1 بی خنده آن پسته شکر شکنت کس را چه خبر که هست یا نی دهنت

2 چون خط مسلسل است بررق حریر از سنبل تر سلسله ها بر سمنت

1 انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست زانکس که سکون ازوست جوشم هم ازوست

2 وانکس که ز دست اوست خاموشی من چون نیک نگه کنی خروشم هم ازوست

1 خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید نازکتر از انحلقه آن گوش که دید

2 پوشد کله اطلس و خوبش آید زیباتر از آن ماه کله پوش که دید

1 هان ابن یمین ز کار آگه میباش چون عقل ز کژ ر وی منزه میباش

2 چون سوسن و نرگس ار همه چشم و زبان گشتی دو سه روزا بکم و ابکه میباش

1 تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست از جمله شهان اگر همیپرسی راست

2 شاهی بکرم چو ناصر ملت و دین دارای جهان امیر ابوبکر نخاست

1 پیوسته اگر با می و با معشوقیم بر ما چه ملامت چو برآن مرزوقیم

2 کار می معشوق میسر ما را زانست که ما ز بهر آن مخلوقیم

1 هنگام بهارست بتا باده بیار کاراسته شد بزم طرب همچو نگار

2 گلها چو طبقهای عقیق یمنی بر خوان زمردست در بزم بهار