رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست با همنفسان ذوق و ظریفیت خوشست

2 برخیز و بیا و یک صراحی می ناب با خویش بیاور که حریفیت خوشست

1 آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست همچون دل من در پی شور و شر نیست

2 وصل تو بزور یا بزر دست دهد زین پس من و هجر تو چو زور و زر نیست

1 هر چند که در هستی خود مینگرم معنیم یکی و در هزاران صورم

2 جز خاک نیم ولیکن از غایت لطف آبم که بهر جام برنگی دگرم

1 ایدل اگرت هست سر دلبر خویش موئی ز سر نگار سیمینبر خویش

2 با مشک سیه گلیم نسبت نکنی کامد بخطا از شکم مادر خویش

1 ای یاد تو مونس روان همه کس وی نام تو صیقل زبان همه کس

2 جانم بهوای تست شادان همه عمر جان من تنها نه که جان همه کس

1 چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد از دیده من گوهر غلطان افتاد

2 دندانش بقطره های شبنم ماند کاندر دهن غنچه خندان افتاد

1 سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست هر چند که زر دوخته بر چین قباست

2 دیدم که گشاده کف بپیش بلبل با آنهمه برگ زو نوائی میخواست

1 هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد و اسباب سیادت سترکان باشد

2 کردم طلب و یافتم اما چه کنم چون بره نر بهره گرگان باشد

1 شبها دل من بسا که عیاری کرد در کوی هوس رندی و شطاری کرد

2 اکنون که بروز روشن افتاد هنوز بس می نکند زانچ شب تاری کرد

1 از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ با ناله زار زار رفتیم دریغ

2 نادیده جمال یار رفتیم دریغ نومید ازین دیار رفتیم دریغ