رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر کس که از این عالم فانی بگذشت وز عادت و رسم این جهانی بگذشت

2 آن دم بحیات جاودانی پیوست تا ظن نبری که زندگانی بگذشت

1 چون نرگست آغازه بدمستی کرد جان عزم سفر ز عالم هستی کرد

2 تا نزد من آورد صبا بوی ترا گل شرح همی داد صبا سستی کرد

1 من صحبت جانانه از ان میخواهم کارام دل و راحت جان میخواهم

2 با دوست گرم خلوتکی دست دهد از مردم دیده هم نهان میخواهم

1 بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر اندوده بدود آتشین روی سپهر

2 در سیم وزرش نیک نگه میکردم ماننده ماه بود و در سایه مهر

1 ان روی چو افتاب در چشم منست وانموی چو مشک ناب در چشم منست

2 دیدم بگه زوال خورشید رخش زانلحظه هنوزم آب در چشم منست

1 شد دعوی دوستی در ایام حرام الفت ز که مردمی کجا دوست کدام

2 دامن ز همه کشیده میباید داشت وز دور بهر کسی سلامی و تمام

1 هر کو ز طریقه ددی دور بود باید که همیشه از بدی دور بود

2 هر چیز که بی سؤال خواهی دانست پرسیدن آن ز بخردی دور بود

1 بر آتش غم بکام دل روزی چند خواهیم زد آب با دل افروزی چند

2 زان پیش که بر باد دهد دست اجل گرد از سر خاک ما جگر سوزی چند

1 آن بت که سروردل و نور بصرست معنیش یکی و در هزاران صورست

2 از وی چه نشان دهم که از غایت لطف چون آب بهر جاش نشان دگرست

1 از اهل زمانه مرد بیغم مائیم با یار همیشه شاد و خرم مائیم

2 تا کی پی او بهر طرف میگردیم بر ما نگر و ببین که او هم مائیم