رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 در پای گل از دست منه ساغر مل بیمل نتوان برد بسر موسم گل

2 اکنون نکنی نشاط کی خواهی کرد شاهد گل و گردان مل و مطرب بلبل

1 هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوست چون در نگری بجملگی پرتو اوست

2 در آینه عکس لب دلدار ببوس یا بر لب تست بوسه یا بر لب اوست

1 انکس که ز عاشقان نشانی دارد افسرده دلی و گرم جانی دارد

2 او را نه لبی و نه دهانی پیداست وز مشک و زر و سیم زبانی دارد

1 عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید باید همه نیک گوید و کم گوید

2 و اندر پس هیچکس نگوید بد از انک دیوار سخن هم شنود هم گوید

1 تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت هرگز نشوم بر حذر از چشم خوشت

2 چون نرگس و زر کنم من از دیده برون تا دل بخرد یک شرر از چشم خوشت

1 انسان نه بدینصورت و شکل انسانست کین شکل ز آمیزش جسم و جانست

2 آنی تو که جسم وجان من میگویند و آنچیز که هر چه هست آنست آنست

1 گه آتش غم شعله زند در دل من گه آب دو دیده تر کند منزل من

2 ایچرخ فلک که باد خاکت بر سر از دور تو باد است همه حاصل من

1 خوش باش دمی که زندگانی باقیست در ملک حیات کامرانی باقیست

2 ور نعمت این جهانیت وا برسد غم نیست نعیم آن جهانی باقیست

1 گر دوست بکام در کنارم باشد با نیک و بد جهان چکارم باشد

2 در عشق وی آبروی من هیچ نماند ور ماند ز چشم اشکبارم باشد

1 ملهم چو نعیم این جهان فانی دید بفروخت جهان را و بدان فقر خرید

2 با هر که در افتاد بدعوی داری هر روسپیی بدید صد بار درید