رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 عاشق که باو دوست بنازد مائیم آن نی که گهی یار نوازد مائیم

2 آن رند قمار خانه یا میر بساط کو در یک داو خود ببازد مائیم

1 این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ دانی بچه ماند ایدل با فرهنگ

2 طاسیست زمردین مرصع بعقیق جامیست جهان نما پر از باده و بنگ

1 فرزند اعز محمد ایجان و دلم مقصود توئی ز هستی آب و گلم

2 در جان زده ئی چنگ و گر نه ز غمت بیم است که هر دمش ز تن بر گسلم

1 صاحب نظری خوش سخنی فرمودست بشنو که از آن مغز خرد آسودست

2 گفتست که زشت و نیک چون بر گذر است نابوده چو بوده-بوده چون نابودست

1 ای از گل تر روی تو آراسته تر وز سرو سهی قد تو پیراسته تر

2 گر ماه دو هفته رو بروی تو کنند از رشک تو هر روز شود کاسته تر

1 ای سرور عهد هرکه شمشیر تو بست شیر فلکش به زیر پالان چو خرست

2 بدخواه تو خشک‌مغز و گندا چو کماست وز عمر چو باد بیزنش باد به دست

1 چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد بر برگ زریر آب طبر خون بچکد

2 هر شام که یاد آرم از انروی چو صبح همچون شفق از دیده من خون بچکد

1 هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح باشد ز فساد عقل ازو چشم صلاح

2 چون با تو حرام کرد و پنداشت فلاح با غیر تو آخر آیدش وصل مباح

1 خوش باش که جز تو دگری نیست پدید وز آخرت الا خبری نیست پدید

2 امروز تمتعی ز دنیا بردار کز حالت فردا اثری نیست پدید

1 هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند خار از گل و اطلس ز نمد بشناسد

2 باید که بکونین فرو نارد سر واینش رسد ار قیمت خود بشناسد