ایدل ز سخن آنچه از ابن یمین فریومدی رباعی 589
1. ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو
جان تربیت است اهل سخن را جان کو
ای چرخ فلک هزار از ابن یمین فریومدی رباعی 590
1. ای چرخ فلک هزار فریاد از تو
آن به که نیاورد کسی یاد از تو
ای بس که جهان باشد از ابن یمین فریومدی رباعی 591
1. ای بس که جهان باشد و ما خاک شده
ز آلایش تن روان ما پاک شده
ایدل تو مپندار از ابن یمین فریومدی رباعی 592
1. ایدل تو مپندار بجانی زنده
لطفیست الهی که بدانی زنده
ایمهر رخ تو جای از ابن یمین فریومدی رباعی 593
1. ایمهر رخ تو جای در دل کرده
چشمت مدد جادوی بابل کرده
آمد بر من زلف مشوش از ابن یمین فریومدی رباعی 594
1. آمد بر من زلف مشوش کرده
وز سنبل تر لاله منقش کرده
با عشق تو عقل را از ابن یمین فریومدی رباعی 595
1. با عشق تو عقل را پریشانی به
بی وصل تو از عمر پشیمانی به
دائم سخن از صدق از ابن یمین فریومدی رباعی 596
1. دائم سخن از صدق و صفا گفتن به
وز دامن دل گرد هوا رفتن به
ای ابروی چون کمان از ابن یمین فریومدی رباعی 597
1. ای ابروی چون کمان تو پیوسته
جان و دل من بتیر محنت خسته
دلدار من آنحوروش از ابن یمین فریومدی رباعی 598
1. دلدار من آنحوروش امروز بگاه
آورد بگرمابه در آنروی چو ماه
از مال تو سائلان از ابن یمین فریومدی رباعی 599
1. از مال تو سائلان نکاهند بده
شکرانه آن که از تو خواهند بده
دلدار مرا دید از ابن یمین فریومدی رباعی 600
1. دلدار مرا دید پریشان گشته
واله شده و بیسر و سامان گشته