رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 روزی که ز تن قطع کند جان پیوند یا رب مکن این زبان جاری در بند

2 تا شکر کرم گویمت آندم که بری از بستر خاکم سوی این کاخ بلند

1 آنها که حلال زادگانند و کرام کردند نکاح دختر کرم حرام

2 از عیش مدام نام در ننگ مزن زیرا که حرامست هم این عیش مدام

1 آمد سخنم بلطف چون جانش دار ور خود همه کفرست چو ایمانش دار

2 در خلوت خاص خود بپرورده امش زنهار که از عوام پنهانش دار

1 لعل تو که آفرینش گوید همه کس درج گهر ثمینش گوید همه کس

2 تا مردم چشم من دهان تو بدید دریا دل قطره پینش گوید همه کس

1 در حال حیاتم ای بت مشکین خال هرگز نکنی یاد من مسکین حال

2 ز آنپس که شود سوخته پروانه چه سود گر شمع بر او اشک فشاند همه سال

1 در خاطرم این لطیف مصراع گذشت کاحوال جهان بسکه بانواع گذشت

2 ای بس شه با تیغ که بر اسب غرور چون باد بدست ماند و اتباع گذشت

1 ای بس که درینمقام دمها زده ایم واندر پی کام دل قدمها زده ایم

2 در وی ببد و نیک بسی شام و سحر بر دفتر اعمال ورقها زده ایم

1 ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال حالی عجب افتاد و چگویم که چه حال

2 دیدند ز روی و ابرویت خلق جهان یک غره مه که باشد او را دو هلال

1 در خانه اگر متاع دنیا باشد در باز گذاشتن چه معنی باشد

2 چون باز نهادنش بدشواری هست پس بستن و باز رستن اولی باشد

1 تا خوی بد یار دگر سان نشود احوال دل یار بسامان نشود

2 او جان طلبد از من و من بوسه ازو او را شود این کار مرا آن نشود