غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن ما ننگ خاص و عامیم از ننگ ما حذر کن

2 سرگشتگان عشقیم نه دل نه دین نه دنیا گر راه بین راهی در حال ما نظر کن

3 تا کی نهفته داری در زیر دلق زنار تا کی ز زرق و دعوی، شو خلق را خبر کن

4 ای مدعی زاهد غره به طاعت خود گر سر عشق خواهی دعوی ز سر بدر کن

1 گر سر این کار داری کار کن ور نه‌ای این کار را انکار کن

2 خلق عالم جمله مست غفلتند مست منگر خویش را هشیار کن

3 چون بدانستی و دیدی خویش را تا بمیری روی در دیوار کن

4 گر طمع داری وصال آفتاب ذره‌ای این شیوه را اقرار کن

1 ما هر چه آن ماست ز ره بر گرفته‌ایم با پیر خویش راه قلندر گرفته‌ایم

2 در راه حق چو محرم ایمان نبوده‌ایم ایمان خود به تازگی از سر گرفته‌ایم

3 چون اصل کار ما همه روی و ریا نمود یکباره ترک کار مزور گرفته‌ایم

4 از هر دو کون گوشهٔ دیری گزیده‌ایم زنار چار کرده به‌بر در گرفته‌ایم

1 چه مقصود ار چه بسیاری دویدیم که از مقصود خود بویی ندیدیم

2 بسی زاری و دلتنگی نمودیم بسی خواری و بی برگی کشیدیم

3 بسی در گفتگوی دوست بودیم بسی در جستجویش ره بریدیم

4 گهی سجاده و محراب جستیم گهی رندی و قلاشی گزیدیم

1 خال مشکین بر آفتاب مزن شیوه‌ای دیگرم بر آب مزن

2 گر به آتش نمی‌زنی آبی آتشم در دل خراب مزن

3 صد گره هست از تو بر کارم گرهی نو ز مشک ناب مزن

4 برد زنجیر زلف تو دل من قفل بر لؤلؤ خوشاب مزن

1 ای به روی تو عالمی نگران نیست عشق تو کار بی‌خبران

2 بی نظیری چو عقل و بی همتا ناگزیری چو جان و ناگذران

3 گوهری را که کس نداند قدر کی بدانند قدر مختصران

4 مرد عشق تو هم تویی که تویی دایما در جمال خود نگران

1 در چه طلسم است که ما مانده‌ایم با تو به هم وز تو جدا مانده‌ایم

2 نی که تویی جمله و ما هیچ نه مانده تویی ما ز کجا مانده‌ایم

3 از همه معنی چو تویی هرچه هست پس به چه معنی من و ما مانده‌ایم

4 رشته چو یکتاست در اصلی که هست پس ز برای چه دوتا مانده‌ایم

1 کافری است از عشق دل برداشتن اقتدا در دین به کافر داشتن

2 در ملا تحقیق کردن آشکار در خلا دین مزور داشتن

3 از برون گفتن که شیطان گمره است وز درونش پیر و رهبر داشتن

4 چون درآید تیرباران بلا در هزیمت دامن تر داشتن

1 ای روی تو شمع پاکبازان زلف تو کمند سرفرازان

2 عشاق به روی همچو ماهت چون صبح بر آفتاب نازان

3 از شوق رخت چراغ گردون چون شمع همی رود گدازان

4 از بهر شکار روی گلگونت شبرنگ خط تو تیزتازان

1 اکنون که نشانهٔ ملامیم وانگشت نمای خاص و عامیم

2 تا کی سر نام و ننگ داریم زیرا که نه مرد ننگ و نامیم

3 در شهر ندا زنیم و گوییم معشوقهٔ خویش را غلامیم

4 هم نام به باد داده هم ننگ واندر طلب نشان و نامیم