غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 از می عشق تو چنان مستم که ندانم که نیست یا هستم

2 آتش عشق چون درآمد تنگ من ز خود رستم و درو جستم

3 لاجرم هست نیستم، هیچم لاجرم عاقلی نیم، مستم

4 چند گویم ز خود که در ره عشق جرعه‌ای خوردم و ز خود رستم

1 تا بر رخ تو نظر فکندم بنیاد وجود برفکندم

2 مرغی بودم به دست سلطان از دست تو بال و پر فکندم

3 هرچیز که داشتم تر و خشک از اشک به آب در فکندم

4 دل سوخته بر بلا نهادم جان شیفته برخطر فکندم

1 از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم گویم نچنانم که دگربار بسوزم

2 بیم است که از آه دل سوخته هر شب نه پردهٔ افلاک به یکبار بسوزم

3 زان با من دلسوخته اندک به نسازی تا من ز غم عشق تو بسیار بسوزم

4 دانی که ز تر دامنی و خامی خود من چندان که بسوزم نه به هنجار بسوزم

1 تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم چون لاله دور از تو جز خون کفن ندارم

2 در پای اوفتادم زیرا که سر ندارد چون حلقه‌های زلفت غمهای بی شمارم

3 از بسکه هست حلقه در زلف سرفرازت هرگز سری ندارد چندان که برشمارم

4 بادم نبردی آخر چون ذره‌ای ز سستی گر داشتی دل تو یک ذره استوارم

1 درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم میان نفس و هوا دست و پای چند زنم

2 هزار بار برآمد مرا که یکباری ز دست چرخ فلک جامه پاره پاره کنم

3 گره چگونه گشایم ز سر خود که ز چرخ هزار گونه گره در فتاده در سخنم

4 ز هر کسی چه شکایت کنم چو می‌دانم که جرم من ز من است و بلای خویش منم

1 دل رفت وز جان خبر ندارم این بود سخن دگر ندارم

2 گرچه شده‌ام چو موی بی او یک موی ازو خبر ندارم

3 همچون گویم که در ره او دارم سر او و سر ندارم

4 هم بی خبرم ز کار هر دم هم یک دم کارگر ندارم

1 نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

2 منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم

3 اگر به دستگیری بپذیری اینت منت واگر نه رستخیزی ز همه جهان برآرم

4 چه کمی درآید آخر به شرابخانهٔ تو اگر از شراب وصلت ببری ز سر خمارم

1 خبرت هست که خون شد جگرم وز می عشق تو چون بی خبرم

2 زآرزوی سر زلف تو مدام چون سر زلف تو زیر و زبرم

3 نتوان گفت به صد سال آن غم کز سر زلف تو آمد به سرم

4 می‌تپم روز و شب و می‌سوزم تا که بر روی تو افتد نظرم

1 من پای همی ز سر نمی‌دانم او را دانم دگر نمی‌دانم

2 چندان می عشق یار نوشیدم کز میکده ره بدر نمی‌دانم

3 جایی که من اوفتاده‌ام آنجا از هیچ وجود اثر نمی‌دانم

4 گر صد ازل و ابد به سر آید از موضع خود گذر نمی‌دانم

1 دوش دل را در بلایی یافتم خانه چون ماتم سرایی یافتم

2 گفتم ای دل چیست حال آخر بگو گفت بوی آشنایی یافتم

3 همچو گویی در خم چوگان عشق خویش را نه سر نه پایی یافتم

4 خواستم تا دل نثار او کنم زانکه جانم را سزایی یافتم