غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 چون دربسته است درج ناپدیدش به یک بوسه توان کرد کلیدش

2 شکر دارد لبش هرگز نمیری اگر یک ذره بتوانی چشیدش

3 ندید از خود سر یک موی بر جای کسی کز دور و از نزدیک دیدش

4 مگر طراری بسیار می‌کرد کمند طره‌اش زان سر بریدش

1 عمر رفت و تو منی داری هنوز راه بر ناایمنی داری هنوز

2 زخم کاید بر منی آید همه تا تو می‌رنجی منی داری هنوز

3 صد منی می‌زاید از تو هر نفس وی عجب آبستنی داری هنوز

4 پیر گشتی و بسی کردی سلوک طبع رند گلخنی داری هنوز

1 آنکه سر دارد کلاهت نرسدش وانکه پر آب است جاهت نرسدش

2 هر که پست بارگاه فقر نیست در بلندی دستگاهت نرسدش

3 هر که در خود ماند چون گردون بسی گر نگردد گرد راهت نرسدش

4 تا نباشد همچو یوسف خواجه‌ای بندگی در قعر چاهت نرسدش

1 گرفتم عشق روی تو ز سر باز همی پرسم ز کوی تو خبر باز

2 چه گر عشق تو دریایی است آتش فکندم خویشتن را در خطر باز

3 دواسبه راه رندان برگرفتم به کار خود درافتادم ز خر باز

4 فتادم در میان دردنوشان نهادم زهد و قرائی به در باز

1 ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش بر در دل روز و شب منتظر یار باش

2 دلبر تو دایما بر در دل حاضر است رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش

3 دیدهٔ جان روی او تا بنبیند عیان در طلب روی او روی به دیوار باش

4 ناحیت دل گرفت لشگر غوغای نفس پس تو اگر عاشقی عاشق هشیار باش

1 هر روز که جلوه می‌کند رویش بر می‌خیزد قیامت ز کویش

2 می‌نتوان دید روی او لیکن می‌بتوان دید روی در رویش

3 می‌نتوان یافت سوی او راهی ای بس که برآمدم ز هر سویش

4 تا فال گرفته‌ام جمال او چون قرعه بگشته‌ام به پهلویش

1 هر که زو داد یک نشانی باز ماند محجوب جاودانی باز

2 چون کس از بی نشان نشان دهدت یا تو هم چون دهی نشانی باز

3 مرده دل گر ازو نشان طلبد گو ز سر گیر زندگانی باز

4 چون جمالی است بی نشان جاوید نتوان یافت جز نهانی باز

1 اشک ریز آمدم چو ابر بهار ساقیا هین بیا و باده بیار

2 توبهٔ من درست نیست خموش وز من دلشکسته دست بدار

3 جام درده پیاپی ای ساقی تا کنم جان خویش بر تو نثار

4 تا که جامی تهی کنم در عشق پر برآرم ز خون دیده کنار

1 می‌شد سر زلف در زمین کش چون شرح دهم تو را که آن خوش

2 از تیزی و تازگی که او بود گویی همه آب بود و آتش

3 پر کرده ز چشم نرگسینش از تیر جفا هزار ترکش

4 زیر قدشم هزار مشتاق از مردم دیده کرده مفرش

1 فتنهٔ زلف دلربای توام تشنهٔ جام جانفزای توام

2 نیست چون زلف تو سر خویشم گرچه چون زلف در قفای توام

3 جز هوای توام نمی‌سازد زانکه پروردهٔ هوای توام

4 گر غباری است از منت زآن است که من خسته خاک پای توام