غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 ای ز عشقت این دل دیوانه خوش جان و دردت هر دو در یک خانه خوش

2 گر وصال است از تو قسمم گر فراق هست هر دو بر من دیوانه خوش

3 من چنان در عشق غرقم کز توام هم غرامت هست و هم شکرانه خوش

4 دل بسی افسانهٔ وصل تو گفت تا که شد در خواب ازین افسانه خوش

1 در عشق تو من توام تو من باش یک پیرهن است گو دو تن باش

2 چون یک تن را هزار جان هست گو یک جان را هزار تن باش

3 نی نی که نه یک تن و نه یک جانست هیچند همه تو خویشتن باش

4 چون جمله یکی است در حقیقت گو یک تن را دو پیرهن باش

1 دلا در سر عشق از سر میندیش بده جان و ز جان دیگر میندیش

2 چو سر در کار و جان در یار بازی خوشی خویش ازین خوشتر میندیش

3 رسن از زلف جانان ساز جان را وزین فیروزه‌گون چنبر میندیش

4 چو پروانه گرت پر سوزد آن شمع به پهلو می‌رو و از پر میندیش

1 صبح برانداخت نقاب ای غلام می‌ده و برخیز ز خواب ای غلام

2 همچو گلم بر سر آتش نشاند شوق شراب چو گلاب ای غلام

3 بی نمکی چند کنی باده نوش وز جگرم خواه کباب ای غلام

4 دور بگردان و شتابی بکن چند کند عمر شتاب ای غلام

1 باد شمال می‌وزد، طرهٔ یاسمن نگر وقت سحر ز عشق گل، بلبل نعره زن نگر

2 سبزهٔ تازه روی را، نو خط جویبار بین لالهٔ سرخ روی را، سوخته‌دل چو من نگر

3 خیری سرفکنده را، در غم عمر رفته بین سنبل شاخ شاخ را، مروحه چمن نگر

4 یاسمن دوشیزه را، همچو عروس بکر بین باد مشاطه فعل را، جلوه‌گر سمن نگر

1 صبح بر افراخت علم ای غلام رنجه کن از لطف قدم ای غلام

2 خیز که بشکفت گل و یاسمین تا بنشینیم به هم ای غلام

3 باده خوریم و ز جهان بگذریم زانکه جهان شد چو ارم ای غلام

4 بس که بریزد گل نازک ز باد ما شده در خاک دژم ای غلام

1 ای در درون جانم و جان از تو بی خبر وز تو جهان پر است و جهان از تو بی خبر

2 چون پی برد به تو دل و جانم که جاودان در جان و در دلی دل و جان از تو بی خبر

3 ای عقل پیر و بخت جوان گرد راه تو پیر از تو بی نشان و جوان از تو بی خبر

4 نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب نام تو بر زبان و زبان از تو بی خبر

1 غیرت آمد بر دلم زد دور باش یعنی ای نااهل ازین در دور باش

2 تو گدایی دور شو از پادشاه ورنه بر جان تو آید دور باش

3 گر وصال شاه می‌داری طمع از وجود خویشتن مهجور باش

4 ترک جانت گوی آخر این که گفت کز ضلالت نفس را مزدور باش

1 بیشتر عمر چنان بوده‌ام کز نظر خویش نهان بوده‌ام

2 گه به مناجات به سر گشته‌ام گه به خرابات دوان بوده‌ام

3 گاه ز جان سود بسی کرده‌ام گاه ز تن عین زیان بوده‌ام

4 راستی آن است که از هیچ وجه من نه درین و نه در آن بوده‌ام

1 هر که سر رشتهٔ تو یابد باز درش از سوزنی کنند فراز

2 عاشق تو کسی بود که چو شمع نفسی می‌زند به سوز و گداز

3 باز خندد چو گل به شکرانه گر سر او جدا کنند به گاز

4 آنکه بر جان خویش می‌لرزد کی تواند چو شمع شد جان‌باز