غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 هر گدایی مرد سلطان کی شود پشه‌ای آخر سلیمان کی شود

2 نی عجب آن است کین مرد گدا چون که سلطان نیست سلطان کی شود

3 بس عجب کاری است بس نادر رهی این چو عین آن بود آن کی شود

4 گر بدین برهان کنی از من طلب این سخن روشن به برهان کی شود

1 رخ ز زیر نقاب بنماید همه عالم خراب بنماید

2 گوشمالی که هیچکس ننمود به مه و آفتاب بنماید

3 اختران را که ره دو اسبه روند همچو خر در خلاب بنماید

4 کرهٔ گل ز راه برگیرد نیل گردون سراب بنماید

1 اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند رو با خدا کنند و جهان را قفا زنند

2 خط وجود را قلم قهر درکشند بر روی هر دو کون یکی پشت پا زنند

3 چون پا زنند دست گشایند از جهان ترک فنا کنند و بقا را صلا زنند

4 دنیا و آخرت به یکی ذره نشمرند ایشان نفس نفس که زنند از خدا زنند

1 زلف تو که فتنهٔ جهان بود جانم بربود و جای آن بود

2 هر دل که زعشق تو خبر یافت صد جانش به رایگان گران بود

3 مرده‌دل آن کسی که او را در عشق تو زندگی به جان بود

4 گفتم دل خویش خون کنم من کز دست دلم بسی زیان بود

1 چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود پیش تو کشم کز تو غمخوارترم نبود

2 پروانه تو گشتم تا بر تو سرافشانم خود چون رخ تو بینم پروای سرم نبود

3 پیش نظرم عالم چون روز قیامت باد آن روز که بر راهت دایم نظرم نبود

4 گفتم خبری گویم با تو ز دل زارم اما چو تو را بینم از خود خبرم نبود

1 دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند تن به جای خرقه چون پروانه جان می‌افکند

2 گر بود غوغای عشقش بر کنار عالمی دل ز شوقش خویشتن را در میان می‌افکند

3 زلف او صد توبه را در یک نفس می‌بشکند چشم او صد صید را در یک زمان می‌افکند

4 طرهٔ مشکینش تابی در فلک می‌آورد پستهٔ شیرینش شوری در جهان می‌افکند

1 دل چه خواهی کرد چون دلبر رسید جان برافشان هین که جان پرور رسید

2 شربت اسرار را فردا منه زانکه تا این درکشی دیگر رسید

3 گر سفالی یافتی در راه عشق خوش بشو انگار صد گوهر رسید

4 خود تو آتش بر سفالی می‌نهی هین که آنجا قسم تو کمتر رسید

1 آنرا که ز وصل او نشان بود دل گم شدگیش جاودان بود

2 آری چو بتافت شمع خورشید گر بود ستاره‌ای نهان بود

3 نتواند رفت قطره در بحر چون بحر به جای او روان بود

4 بحری که اگرچه موج‌ها زد اما همه عمر همچنان بود

1 آنچه نقد سینهٔ مردان بود زآرزوی آن فلک گردان بود

2 گر از آن یک ذره گردد آشکار هر دو عالم تا ابد پنهان بود

3 در گذر از کون تا تاب آوری خود که را در کون تاب آن بود

4 آن فلک کان در درون عاشق است آفتاب آن رخ جانان بود

1 سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید صفت بر چو سیمت به سمن دریغم آید

2 من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابی که حلاوت لب تو به دهن دریغم آید

3 مرساد هیچ آفت به تن و به جانت هرگز که به جان فسوس باشد که به تن دریغم آید

4 تن کشتگان خود را به میان خون رها کن که چنان تنی درین ره به کفن دریغم آید