غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد در صف دردی کشان دردی کش و مردانه شد

2 بر بساط نیستی با کم‌زنان پاک‌باز عقل اندر باخت وز لایعقلی دیوانه شد

3 در میان بیخودان مست دردی نوش کرد در زبان زاهدان بی‌خبر افسانه شد

4 آشنایی یافت با چیزی که نتوان داد شرح وز همه کارث جهان یکبارگی بیگانه شد

1 عشق تو ز سقسین و ز بلغار برآمد فریاد ز کفار به یک بار برآمد

2 در صومعه‌ها نیم شبان ذکر تو می‌رفت وز لات و عزی نعرهٔ اقرار برآمد

3 گفتم که کنم توبه در عشق ببندم تا چشم زدم عشق ز دیوار برآمد

4 یک لحظه نقاب از رخ زیبات براندند صد دلشده را زان رخ تو کار برآمد

1 چون لبش درج گهر باز کند عقل را حاملهٔ راز کند

2 یارب از عشق شکر خندهٔ او طوطی روح چه پرواز کند

3 هیچ کس زهره ندارد که دمی صفت آن لب دمساز کند

4 تیرباران همهٔ شادی دل غم آن غمزهٔ غماز کند

1 هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می‌کشد آتش سودای او جانم در آتش می‌کشد

2 تا دل مسکین من در آتش حسنش فتاد گاه می‌سوزد چو عود و گه دمی خوش می‌کشد

3 شحنهٔ سودای او شوریدگان عشق را هر نفس چون خونیان اندر کشاکش می‌کشد

4 عشق را با هفت چرخ و شش جهت آرام نیست لاجرم نه بار هفت و نی غم شش می‌کشد

1 نه قدر وصال تو هر مختصری داند نه قیمت عشق تو هر بی خبری داند

2 هر عاشق سرگردان کز عشق تو جان بدهد او قیمت عشق تو آخر قدری داند

3 آن لحظه که پروانه در پرتو شمع افتد کفر است اگر خود را بالی و پری داند

4 سگ به ز کسی باشد کو پیش سگ کویت دل را محلی بیند جان را خطری داند

1 در عشق به سر نخواهم آمد با دامن تر نخواهم آمد

2 بی خویش شدم چنان که هرگز با خویش دگر نخواهم آمد

3 از حلقهٔ عاشقان بی دل یک لحظه بدر نخواهم آمد

4 تا جان دارم ز عشق جانان یک ذره به سر نخواهم آمد

1 گر آه کنم زبان بسوزد بگذر ز زبان جهان بسوزد

2 زین سوز که در دلم فتادست می‌ترسم از آن که جان بسوزد

3 این سوز که از زمین دل خاست بیم است که آسمان بسوزد

4 این آتش تیز را که در جان است گر نام برم زبان بسوزد

1 آن را که غمت به خویش خواند شادی جهان غم تو داند

2 چون سلطنتت به دل درآید از خویشتنش فراستاند

3 ور هیچ نقاب برگشایی یک ذره وجود کس نماند

4 چون نیست شوند در ره هست جان را به کمال دل رساند

1 چه دانستم که این دریای بی پایان چنین باشد بخارش آسمان گردد کف دریا زمین باشد

2 لب دریا همه کفر است و دریا جمله دین‌داری ولیکن گوهر دریا ورای کفر و دین باشد

3 اگر آن گوهر و دریا به هم هر دو به دست آری تورا آن باشد و این هم ولی نه آن نه این باشد

4 یقین می‌دان که هم هر دو بود هم هیچیک نبود یقین نبود گمان باشد گمان نبود یقین باشد

1 روی تو کافتاب را ماند آسمان را به سر بگرداند

2 مرکب عشق تو چو برگذرد خاک در چشم عقل افشاند

3 هر که عکس لب تو می‌بیند دهنش پهن باز می‌ماند

4 زلف شبرنگ و روی گلگونت می‌کند هر جفا که بتواند