غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد در بن دیر مغان ره زن اوباش شد

2 میکدهٔ فقر یافت خرقهٔ دعوی بسوخت در ره ایمان به کفر در دو جهان فاش شد

3 زآتش دل پاک سوخت مدعیان را به دم دردی اندوه خورد عاشق و قلاش شد

4 پاک بری چست بود در ندب لامکان کم زن و استاد گشت حیله گر و طاش شد

1 ترسا بچهٔ مستم گر پرده براندازد بس سر که ز هر سویی بر یکدگر اندازد

2 از دیر برون آمد سرمست و پریشان مو یارب که چه آتش‌ها در هر جگر اندازد

3 چون زلف پریشان را زنار برافشاند صد رهبر ایمان را در رهگذر اندازد

4 هم غمزهٔ غمازش بی تیر جگر دوزد هم طرهٔ طرارش بی تیغ سر اندازد

1 هر زمان عشق تو در کارم کشد وز در مسجد به خمارم کشد

2 چون مرا در بند بیند از خودی در میان بند زنارم کشد

3 دردییی بر جان من ریزد ز درد پس به مستی سوی بازارم کشد

4 گر ز من بد مستییی بیند دمی گرد شهر اندر نگونسارم کشد

1 پیر ما وقت سحر بیدار شد از در مسجد بر خمار شد

2 از میان حلقهٔ مردان دین در میان حلقهٔ زنار شد

3 کوزهٔ دردی به یک دم درکشید نعره‌ای دربست و دردی‌خوار شد

4 چون شراب عشق در وی کار کرد از بد و نیک جهان بیزار شد

1 چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد از رشک روی مه را در صد نگار گیرد

2 از بس که حلقه بینی در زلف مشکبارش صد دست باید آنجا تا در شمار گیرد

3 گر زاهدی ببیند میگونی لب او تا روز رستخیزش زان می خمار گیرد

4 گر ماه لاله گونش تابد به نرگس و گل گلزار پای تا سر از رشک خار گیرد

1 بوی زلف یار آمد یارم اینک می‌رسد جان همی آساید و دلدارم اینک می‌رسد

2 اولین شب صبحدم با یارم اینک می‌دمد وآخرین اندیشه و تیمارم اینک می‌رسد

3 در کنار جویباران قامت و رخسار او سرو سیمین آن گل بی خارم اینک می‌رسد

4 ای بسا غم کو مرا خورد و غمم کس می نخورد چون نباشم شاد چون غمخوارم اینک می‌رسد

1 گر در صف دین داران دین دار نخواهم شد از بهر چه با رندان در کار نخواهم شد

2 شد عمر و نمی‌بینم از دین اثری در دل وز کفر نهاد خویش دین‌دار نخواهم شد

3 کی فانی حق باشم بی قول اناالحق من کز عشق چو مشتاقان بردار نخواهم شد

4 دانم که نخواهم یافت از دلبر خود کامی تا من ز وجود خود بیزار نخواهم شد

1 آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند از بی‌نشانی تو نشان‌ها بداده‌اند

2 من در میانه هیچ کسم وز زبان من این شرح‌ها که می‌رود آنها بداده‌اند

3 آن عاشقان که راست چو پروانهٔ ضعیف از شوق شمع روی تو جان‌ها بداده‌اند

4 با من بگفته‌اند که فانی شو از وجود کاندر فنای نفس روان‌ها بداده‌اند

1 دل به سودای تو جان در بازد جان برای تو جهان در بازد

2 دل چو عشق تو درآید به میان هرچه دارد به میان در بازد

3 ور بگوید که که را دارد دوست سر به دعوی زبان در بازد

4 هر که در کوی تو آید به قمار دل برافشاند و جان در بازد

1 جهان از باد نوروزی جوان شد زهی زیبا که این ساعت جهان شد

2 شمال صبحدم مشکین نفس گشت صبای گرم‌رو عنبرفشان شد

3 تو گویی آب خضر و آب کوثر ز هر سوی چمن جویی روان شد

4 چو گل در مهد آمد بلبل مست به پیش مهد گل نعره‌زنان شد