با لب لعلت سخن در جان رود از عطار نیشابوری غزل 334
1. با لب لعلت سخن در جان رود
با سر زلف تو در ایمان رود
دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود از عطار نیشابوری غزل 335
1. دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود
جان ز شراب شوق تو باده‌پرست می‌رود
تا سر زلف تو درهم می‌رود از عطار نیشابوری غزل 336
1. تا سر زلف تو درهم می‌رود
در جهان صد خون به یک دم می‌رود
چه سازی سرای و چه گویی سرود از عطار نیشابوری غزل 337
1. چه سازی سرای و چه گویی سرود
فروشو بدین خاک تیره فرود
گر نسیم یوسفم پیدا شود از عطار نیشابوری غزل 338
1. گر نسیم یوسفم پیدا شود
هر که نابینا بود بینا شود
هر گدایی مرد سلطان کی شود از عطار نیشابوری غزل 339
1. هر گدایی مرد سلطان کی شود
پشه‌ای آخر سلیمان کی شود
چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود از عطار نیشابوری غزل 340
1. چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود
چون تو در کس ننگری کس با تو همدم کی شود
هر که صید چون تو دلداری شود از عطار نیشابوری غزل 341
1. هر که صید چون تو دلداری شود
عاجزی گردد گرفتاری شود
یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود از عطار نیشابوری غزل 342
1. یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود
یک حجتم ز عشق مقرر نمی‌شود
ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود از عطار نیشابوری غزل 343
1. ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود
وی آتش عشق تو دلم سوخته چون عود
هرچه در هر دو جهان جانان نمود از عطار نیشابوری غزل 344
1. هرچه در هر دو جهان جانان نمود
تو یقین می‌دان که آن از جان نمود
رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود از عطار نیشابوری غزل 345
1. رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود
کو روی را ز دیر به خلقان نمی‌نمود