چو تاب در سر آن زلف دلستان از عطار نیشابوری غزل 311
1. چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند
هزار فتنه و آشوب در جهان فکند
...
دل نظر بر روی آن شمع جهان از عطار نیشابوری غزل 312
1. دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند
تن به جای خرقه چون پروانه جان می‌افکند
...
سر مستی ما مردم هشیار از عطار نیشابوری غزل 313
1. سر مستی ما مردم هشیار ندانند
انکار کنان شیوهٔ این کار ندانند
...
عاشقان چون به هوش باز از عطار نیشابوری غزل 314
1. عاشقان چون به هوش باز آیند
پیش معشوق در نماز آیند
...
اصحاب صدق چون قدم اندر از عطار نیشابوری غزل 315
1. اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند
رو با خدا کنند و جهان را قفا زنند
...
آنها که در حقیقت اسرار از عطار نیشابوری غزل 316
1. آنها که در حقیقت اسرار می‌روند
سرگشته همچو نقطهٔ پرگار می‌روند
...
دل ز جان برگیر تا راهت از عطار نیشابوری غزل 317
1. دل ز جان برگیر تا راهت دهند
ملک دو عالم به یک آهت دهند
...
قومی که در فنا به دل یکدگر از عطار نیشابوری غزل 318
1. قومی که در فنا به دل یکدگر زیند
روزی هزار بار بمیرند و بر زیند
...
هر که سرگردان این سودا از عطار نیشابوری غزل 319
1. هر که سرگردان این سودا بود
از دو عالم تا ابد یکتا بود
...
شبی کز زلف تو عالم چو از عطار نیشابوری غزل 320
1. شبی کز زلف تو عالم چو شب بود
سر مویی نه طالب نه طلب بود
...
آن را که ز وصل او خبر بود از عطار نیشابوری غزل 321
1. آن را که ز وصل او خبر بود
هر روز قیامتی دگر بود
...