چون سیمبران روی به گلزار از عطار نیشابوری غزل 299
1. چون سیمبران روی به گلزار نهادند
گل را ز رخ چون گل خود خار نهادند
...
عاشقانی کز نسیم دوست از عطار نیشابوری غزل 300
1. عاشقانی کز نسیم دوست جان می‌پرورند
جمله وقت سوختن چون عود اندر مجمرند
...
از می عشق نیستی هر که از عطار نیشابوری غزل 301
1. از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند
عشق تو عقل و جانش را خانه فروش می‌زند
...
چون لبش درج گهر باز کند از عطار نیشابوری غزل 302
1. چون لبش درج گهر باز کند
عقل را حاملهٔ راز کند
...
هر که درین دایره دوران از عطار نیشابوری غزل 303
1. هر که درین دایره دوران کند
نقطهٔ دل آینهٔ جان کند
...
آفتاب رخ آشکاره کند از عطار نیشابوری غزل 304
1. آفتاب رخ آشکاره کند
جگرم ز اشتیاق پاره کند
...
هر زمانی زلف را بندی از عطار نیشابوری غزل 305
1. هر زمانی زلف را بندی کند
با دل آشفته پیوندی کند
...
دل ز میان جان و دل قصد از عطار نیشابوری غزل 306
1. دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند
جان به امید وصل تو عزم وفات می‌کند
...
هر که عزم عشق رویش می‌کند از عطار نیشابوری غزل 307
1. هر که عزم عشق رویش می‌کند
عشق رویش همچو مویش می‌کند
...
عشق توام داغ چنان می‌کند از عطار نیشابوری غزل 308
1. عشق توام داغ چنان می‌کند
کآتش سوزنده فغان می‌کند
...
زلف شبرنگش شبیخون می‌کند از عطار نیشابوری غزل 309
1. زلف شبرنگش شبیخون می‌کند
وز سر هر موی صد خون می‌کند
...
گر فلک دیده بر آن چهرهٔ از عطار نیشابوری غزل 310
1. گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند
ماه را موی کشان کرده به صحرا فکند
...