غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند ماه را موی کشان کرده به صحرا فکند

2 هر شبی زان بگشاید فلک این چندین چشم بو که یک چشم بر آن طلعت زیبا فکند

3 همچو پروانه به نظارهٔ او شمع سپهر پر زنان خویش برین گلشن خضرا فکند

4 خاک او زان شده‌ام تا چو میی نوش کند جرعه‌ای بوی لبش یافته بر ما فکند

1 گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد در عشق تو هر ساعت دل شیفته‌تر خیزد

2 لعلت که شکر دارد حقا که یقینم من گر در همه خوزستان زین شیوه شکر خیزد

3 هرگه که چو چوگانی زلف تو به پای افتد دل در خم زلف تو چون گوی به سر خیزد

4 گفتی به بر سیمین زر از تو برانگیزم آخر ز چو من مفلس دانی که چه زر خیزد

1 نقد قدم از مخزن اسرار برآمد چون گنج عیان شد

2 خود بود که خود بر سر بازار برآمد بر خود نگران شد

3 در کسوت ابریشم و پشم آمد و پنبه تا خلق بپوشند

4 خود بر صف جبه و دستار برآمد لبس همه سان شد

1 دلا دیدی که جانانم نیامد به درد آمد به درمانم نیامد

2 به دندان می‌گزم لب را که هرگز لب لعلش به دندانم نیامد

3 ندیدیم هیچ روزی تیر مژگانش که جوی خون به مژگانم نیامد

4 ندیدیم هیچ وقتی لعل خندانش که خود از چشم گریانم نیامد

1 عاشقان زنده‌دل به نام تو اند تشنهٔ جرعه‌ای ز جام تو اند

2 تا به سلطانی اندر آمده‌ای دل و جان بندهٔ غلام تو اند

3 زیر بار امانت غم تو توسنان زمانه رام تو اند

4 سرکشان بر امید یک دانه دانه نادیده صید دام تو اند

1 مرا سودای تو جان می بسوزد چو شمعی زار و گریان می‌بسوزد

2 غمت چندان که دوزخ سوخت عمری به یک ساعت دو چندان می‌بسوزد

3 فکندی آتشم در جان و رفتی دلم زین درد بر جان می‌بسوزد

4 رخ تو آتشی دارد که هر دم چو عودم بر سر آن می‌بسوزد

1 اگر ز پیش جمالت نقاب برخیزد ز ذره ذره هزار آفتاب برخیزد

2 جهان ز فتنهٔ بیدار رستخیز شود چو چشم نیم‌خمارش ز خواب برخیزد

3 به مجلسی که زند خنده لعل میگونش خرد اگر بنشیند خراب برخیزد

4 اگر به خنده در آید لبش ز هر سویی هزار نعره‌زن بی شراب برخیزد

1 در صفت عشق تو شرح و بیان نمی‌رسد عشق تو خود عالی است عقل در آن نمی‌رسد

2 آنچه که از عشق تو معتکف جان ماست گرچه بگویم بسی سوی زبان نمی‌رسد

3 جان چو ز میدان عشق گوی وصال تو برد تاختنی دو کون در پی جان نمی‌رسد

4 گرچه نشانه بسی است لیک دراز است راه سوی تو بی نور تو کس به نشان نمی‌رسد

1 لعل تو به جان فزایی آمد چشم تو به دلربایی آمد

2 چون صد گرهم فتاد در کار زلفت به گره‌گشایی آمد

3 با زنگی خال تو که بر ماه در جلوهٔ خودنمایی آمد

4 در دیدهٔ آفتاب روشن چون نقطهٔ روشنایی آمد

1 ای به خود زنده مرده باید شد چون بزرگان به خرده باید شد

2 پیش از آن کت به قهر جان خواهند جان به جانان سپرده باید شد

3 تا نمیری به گرد او نرسی پیش معشوق مرده باید شد

4 نخرد نقشت او نه نیک و نه بد همه دیوان سترده باید شد