غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 زین دم عیسی که هر ساعت سحر می‌آورد عالمی بر خفته سر از خاک بر می‌آورد

2 هر زمان ابر از هوا نزلی دگر می‌افکند هر نفس باغ از صبا زیبی دگر می‌آورد

3 ابر تر دامن برای خشک مغزان چمن از بهشت عدن مروارید تر می‌آورد

4 هر کجا در زیر خاک تیره گنجی روشن است دست ابرش پای کوبان باز بر می‌آورد

1 ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت آب حیات رشحی از جام جانفزایت

2 هم خواجه تاش گردون دل بر وفا غلامت هم پادشاه گیتی جان بر میان گدایت

3 هم چرخ خرقه‌پوشی در خانقاه عشقت هم جبرئیل مرغی در دام دل ربایت

4 در سر گرفته عالم اندیشهٔ وصالت در چشم کرده کوثر خاک در سرایت

1 از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد بر دل آید چون ز دل بگذشت از جان بگذرد

2 راست اندازی چشمش بین که گر خواهد به حکم ناوک مژگان او بر موی مژگان بگذرد

3 باد وقتی آب را همچون زره داند نمود کز نخست آید بر آن زلف زره‌سان بگذرد

4 در زمان آزاد گردد سرو از بالای خویش گر به پیش قد آن سرو خرامان بگذرد

1 آتش سودای تو عالم جان در گرفت سوز دل عاشقانت هر دو جهان در گرفت

2 جان که فروشد به عشق زندهٔ جاوید گشت دل که بدانست حال ماتم جان در گرفت

3 از پس چندین هزار پرده که در پیش بود روی تو یک شعله زد کون و مکان در گرفت

4 چون تو برانداختی برقع عزت ز پیش جان متحیر بماند عقل فغان در گرفت

1 ای مشک خطا خط سیاهت خورشید درم خرید ماهت

2 هرگز به خطا خطی نیفتاد سر سبزتر از خط سیاهت

3 در عالم حسن پادشاهی جان همه عاشقان سپاهت

4 چون بنده شدند پادشاهانت می‌نتوان خواند پادشاهت

1 روی در زیر زلف پنهان کرد تا در اسلام کافرستان کرد

2 باز چون زلف برگرفت از روی همه کفار را مسلمان کرد

3 دوش آمد برم سحرگاهی تا دل من به زلف پیمان کرد

4 چون سحرگاه باد صبح بخاست حلقهٔ زلف او پریشان کرد

1 مرا با عشق تو جان درنگنجد چه از جان به بود آن درنگنجد

2 نه کفرم ماند در عشقت نه ایمان که اینجا کفر و ایمان درنگنجد

3 چنان عشق تو در دل معتکف شد که گر مویی شود جان درنگنجد

4 چه می‌گویم که طوفانی است عشقت به چشم مور طوفان درنگنجد

1 تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد دل را به عشق خویش ز جان بی نیاز کرد

2 دل از شراب عشق چو بر خویشتن فتاد از جان بشست دست و به جانان دراز کرد

3 فریاد برکشید چو مست از شراب عشق بیخود شد و ز ننگ خودی احتراز کرد

4 چون دل بشست از بد و نیک همه جهان تکبیر کرد بر دل و بر وی نماز کرد

1 ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت شیر و شکر مزیده از چشمهٔ زلالت

2 هم هر دو کون برقی از آفتاب رویت هم نه سپهر مرغی در دام زلف و خالت

3 بر باد داده دل را آوازهٔ فراقت در خواب کرده جان را افسانهٔ وصالت

4 عقلی که در حقیقت بیدار مطلق آمد تا حشر مست خفته در خلوت خیالت

1 عزم خرابات بی‌قنا نتوان کرد دست به یک درد بی صفا نتوان کرد

2 چون نه وجود است نه عدم به خرابات لاجرم این یک از آن جدا نتوان کرد

3 شاه مباش و گدا مباش که آنجا هیچ نشان شه و گدا نتوان کرد

4 گم شدن و بیخودی است راه خرابات توشهٔ این راه جز فنا نتوان کرد