برقع از خورشید رویش از عطار نیشابوری غزل 251
1. برقع از خورشید رویش دور شد
ای عجب هر ذره‌ای صد حور شد
بار دگر پیر ما مفلس و از عطار نیشابوری غزل 252
1. بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد
در بن دیر مغان ره زن اوباش شد
بیچاره دلم در سر آن زلف از عطار نیشابوری غزل 253
1. بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد
دل کیست که جان نیز درین واقعه هم شد
چون عشق تو داعی عدم شد از عطار نیشابوری غزل 254
1. چون عشق تو داعی عدم شد
نتوان به وجود متهم شد
گر در صف دین داران دین از عطار نیشابوری غزل 255
1. گر در صف دین داران دین دار نخواهم شد
از بهر چه با رندان در کار نخواهم شد
هر که در بادیهٔ عشق تو از عطار نیشابوری غزل 256
1. هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد
همچو من در طلبت بی سر و بی سامان شد
هر که در راه حقیقت از از عطار نیشابوری غزل 257
1. هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نشان شد
مقتدای عالم آمد پیشوای انس و جان شد
جهان از باد نوروزی جوان از عطار نیشابوری غزل 258
1. جهان از باد نوروزی جوان شد
زهی زیبا که این ساعت جهان شد
در راه عشق هر دل کو خصم از عطار نیشابوری غزل 259
1. در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد
فارغ ز نیک و بد گشت ایمن ز ما و من شد
تا نور او دیدم دو کون از عطار نیشابوری غزل 260
1. تا نور او دیدم دو کون از چشم من افتاده شد
پندار هستی تا ابد از جان و تن افتاده شد
پیر ما از صومعه بگریخت از عطار نیشابوری غزل 261
1. پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد
در صف دردی کشان دردی کش و مردانه شد
تا دل لایعقلم دیوانه از عطار نیشابوری غزل 262
1. تا دل لایعقلم دیوانه شد
در جهان عشق تو افسانه شد