غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت هستی کاملت را نه ابتدا نه غایت

2 هستی هر دو عالم در هستی تو گمشد ای هستی تو کامل باری زهی ولایت

3 ای صد هزار تشنه، لب‌خشک و جان پرآتش افتاده پست گشته موقوف یک عنایت

4 غیر تو در حقیقت یک ذره می‌نبینم ای غیر تو خیالی کرده ز تو سرایت

1 کشتی عمر ما کنار افتاد رخت در آب رفت و کار افتاد

2 موی همرنگ کفک دریا شد وز دهان در شاهوار افتاد

3 روز عمری که بیخ بر باد است با سر شاخ روزگار افتاد

4 سر به ره در نهاد سیل اجل شورشی سخت در حصار افتاد

1 ای زلف تو دام و دانه خالت هر صید که می‌کنی حلالت

2 خورشید دراوفتاده پیوست در حلقهٔ دام شب مثالت

3 همچون نقطی سیه پدیدار بر چهرهٔ آفتاب خالت

4 دل فتنهٔ طرهٔ سیاهت جان تشنهٔ چشمهٔ زلالت

1 دلم قوت کار می‌برنتابد تنم این همه بار می‌برنتابد

2 دل من ز انبارها غم چنان شد که این بار آن بار می‌برنتابد

3 چگونه کشد نفس کافر غم تو چو دانم که دین‌دار می‌برنتابد

4 پس پردهٔ پندار می‌سوزم اکنون که این پرده پندار می‌برنتابد

1 لب تو مردمی دیده دارد ولی زلف تو سر گردیده دارد

2 که داند تا سر زلف تو در چین چه زنگی بچه ناگردیده دارد

3 چو حسنت می‌نگنجد در جهانی به جانم چون رهی دزدیده دارد

4 چو مژه بر سر چشمت نشاند سر یک مژه هر کو دیده دارد

1 چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد از رشک روی مه را در صد نگار گیرد

2 از بس که حلقه بینی در زلف مشکبارش صد دست باید آنجا تا در شمار گیرد

3 گر زاهدی ببیند میگونی لب او تا روز رستخیزش زان می خمار گیرد

4 گر ماه لاله گونش تابد به نرگس و گل گلزار پای تا سر از رشک خار گیرد

1 چو طوطی خط او پر بر آورد جهان حسن در زیر پر آورد

2 به خوش رنگی رخش عالم برافروخت ز سرسبزی خطش رنگی بر آورد

3 لب چون لعلش از چشمم گهر ریخت بر چون سیمش از رویم زر آورد

4 گل از شرم رخ او خشک لب گشت ز خشکی ای عجب دامن تر آورد

1 صبح بر شب شتاب می‌آرد شب سر اندر نقاب می‌آرد

2 گریهٔ شمع وقت خندهٔ صبح مست را در عذاب می‌آرد

3 ساقیا آب لعل ده که دلم ساعتی سر به آب می‌آرد

4 خیز و خون سیاوش آر که صبح تیغ افراسیاب می‌آرد

1 چون شراب عشق در دل کار کرد دل ز مستی بیخودی بسیار کرد

2 شورشی اندر نهاد دل فتاد دل در آن شورش هوای یار کرد

3 جامهٔ دریوزه بر آتش نهاد خرقهٔ پیروزه را زنار کرد

4 هم ز فقر خویشتن بیزار شد هم ز زهد خویش استغفار کرد

1 فرو رفتم به دریایی که نه پای و نه سر دارد ولی هر قطره‌ای از وی به صد دریا اثر دارد

2 ز عقل و جان و دین و دل به کلی بی خبر گردد کسی کز سر این دریا سر مویی خبر دارد

3 چه گردی گرد این دریا که هر کو مردتر افتد ازین دریا به هر ساعت تحیر بیشتر دارد

4 تورا با جان مادرزاد ره نبود درین دریا کسی این بحر را شاید که او جانی دگر دارد