غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 دلی کز عشق جانان جان ندارد توان گفتن که او ایمان ندارد

2 درین میدان که یارد گشت یکدم که کس مردی یک جولان ندارد

3 شگرفی باید از گنج دو عالم که جان یک لحظه بی‌جانان ندارد

4 به آسانی منه در کوی او پای که رهرو راه را آسان ندارد

1 چون باد صبا سوی چمن تاختن آورد گویی به غنیمت همه مشک ختن آورد

2 زان تاختنش یوسف دل گر نشد افگار پس از چه سبب غرقه به خون پیرهن آورد

3 اشکال بدایع همه در پردهٔ رشکند زین شکل که از پرده برون یاسمن آورد

4 هرگز ز گل و مشک نیفتاد به صحرا زین بوی که از نافه به صحرا سمن آورد

1 دل دست به کافری بر آورد وآیین قلندری بر آورد

2 قرائی و تایبی نمی‌خواست رندی و مقامری بر آورد

3 دین و ره ایزدی رها کرد کیش بت آزری بر آورد

4 در کنج نفاق سر فرو برد سالوس و سیه گری بر آورد

1 آتش عشق آب کارم برد هوس روی او قرارم برد

2 روزگاری به بوی او بودم روی ننمود و روزگارم برد

3 عشق تا در میان کشید مرا از بد و نیک برکنارم برد

4 مست بودم که عشق کیسه شکاف نیم‌شب نقد اختیارم برد

1 چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد دلم ز دست در افتاد و جان خروش بر آورد

2 شراب عشق نخوردست هر که تا به قیامت ز ذوق مستی عشقت دمی به هوش بر آورد

3 بیار دردی اندوه و صاف عشق دلم را که عقل پنبهٔ پندار خود ز گوش بر آورد

4 بیار درد که معشوق من گرفت مرا مست میان درد و به بازار درد نوش بر آورد

1 درد من هیچ دوا نپذیرد زانکه حسن تو فنا نپذیرد

2 گر من از عشق رخت توبه کنم هرگز آن توبه خدا نپذیرد

3 از لطافت که رخت را دیدم نقش تو دیدهٔ ما نپذیرد

4 نتوانم که تو را بینم از آنک چشم خفاش ضیا نپذیرد

1 هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی‌برد وآنچه نشان‌پذیر نی، این سخن آن نمی‌برد

2 گفت زبان ز سر بنه خاک بباش و سر بنه زانک ز لطف این سخن، گفت زبان نمی‌برد

3 در دل مرد جوهری است از دوجهان برون شده پی چو بکرده‌اند گم کس پی آن نمی‌برد

4 ماه رخا رخ تو را پی نبرد به هیچ روی هر که به ذوق نیستی راه به جان نمی‌برد

1 بودی که ز خود نبود گردد شایستهٔ وصل زود گردد

2 چوبی که فنا نگردد از خود ممکن نبود که عود گردد

3 این کار شگرف در طریقت بر بود تو و نبود گردد

4 هرگه که وجود تو عدم گشت حالی عدمت وجود گردد

1 بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت

2 داشتم امید آنک بو که در آیی به خواب عمر شد و دل ز هجر خون شد و خوابی نیافت

3 تشنهٔ وصل تو دل چون به درت کرد روی ماند به در حلقه‌وار وز درت آبی نیافت

4 دل ز تو بیهوش شد دیده برو زد گلاب زانکه به از آب چشم دیده گلابی نیافت

1 اگر درمان کنم امکان ندارد که درد عشق تو درمان ندارد

2 ز بحر عشق تو موجی نخیزد که در هر قطره صد طوفان ندارد

3 غمت را پاک‌بازی می‌بباید که صد جان بخشد و یک جان ندارد

4 به حسن رای خویش اندیشه کردم به حسن روی تو امکان ندارد