غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد وز میم دهان تو نشان می‌نتوان داد

2 میم است دهان تو و مویی است میانت کی را خبر موی میان می‌نتوان داد

3 دل خواسته‌ای و رقم کفر کشم من بر هر که گمان برد که جان می‌نتوان داد

4 گر پیش رخت جان ندهم آن نه ز بخل است در خورد رخت نیست از آن می‌نتوان داد

1 دست با تو در کمر خواهیم کرد قصد آن تنگ شکر خواهیم کرد

2 در سر زلف تو سر خواهیم باخت کار با تو سر به سر خواهیم کرد

3 چون لب شیرین تو خواهیم دید پای کوبان شور و شر خواهیم کرد

4 چون ز چشمت تیرباران در رسد ما ز جان خود سپر خواهیم کرد

1 نه به کویم گذرت می‌افتد نه به رویم نظرت می‌افتد

2 آفتابی که جهان روشن ازوست ذرهٔ خاک درت می‌افتد

3 در طلسمات عجب موی شکاف زلف زیر و زبرت می‌افتد

4 در جگردوزی و جان سوزی سخت چشم پر شور و شرت می‌افتد

1 نام وصلش به زبان نتوان برد ور کسی برد ندانم جان برد

2 وصل او گوهر بحری است شگرف ره بدو می‌نتوان آسان برد

3 دوش سرمست درآمد ز درم تا قرار از من سرگردان برد

4 زلف کژ کرد و برافشاند دلم برد شکلی که چنان نتوان برد

1 دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت دل خبر یافت و به تک خاست و دل از جان برگرفت

2 جان چو شد نزدیک جانان دید دل را نزد او غصه‌ها کردش ز پشت دست دندان برگرفت

3 ناگهی بادی برآمد مشکبار از پیش و پس برقع صورت ز پیش روی جانان برگرفت

4 جان ز خود فانی شد و دل در عدم معدوم گشت عقل حیلت‌گر به کلی دست ازیشان برگرفت

1 بار دگر پیر ما رخت به خمار برد خرقه بر آتش بسوخت دست به زنار برد

2 دین به تزویر خویش کرد سیه‌رو چنانک بر سر میدان کفر گوی ز کفار برد

3 نعرهٔ رندان شنید راه قلندر گرفت کیش مغان تازه کرد قیمت ابرار برد

4 در بر دیندار دیر چست قماری بکرد دین نود ساله را از کف دیندار برد

1 هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد تا بو که چو روز آید بر وی گذرت افتد

2 کار دو جهان من جاوید نکو گردد گر بر من سرگردان یک دم نظرت افتد

3 از دست چو من عاشق دانی که چه برخیزد کاید به سر کویت در خاک درت افتد

4 گر عاشق روی خود سرگشته همی خواهی حقا که اگر از من سرگشته‌ترت افتد

1 عاشق تو جان مختصر که پسندد فتنه تو عقل بی خبر که پسندد

2 روی تو کز ترک آفتاب دریغ است در نظر هندوی بصر که پسندد

3 روی تو را تاب قوت نظری نیست در رخ تو تیزتر نظر که پسندد

4 چون بنگنجد شکر برون ز دهانت از لب تو خواستن شکر که پسندد

1 عکس روی تو بر نگین افتاد حلقه بشکست و بر زمین افتاد

2 شد جهان همچو حلقه‌ای بر من تا که چشمم بر آن نگین افتاد

3 دور از رویت آتشم در دل زان لب همچو انگبین افتاد

4 آب رویم مبر که بی رویت قسم من آه آتشین افتاد

1 ترسا بچه‌ای ناگه قصد دل و جانم کرد سودای سر زلفش رسوای جهانم کرد

2 زو هر که نشان دارد دل بر سر جان دارد ترسا بچه آن دارد دیوانه از آنم کرد

3 دوش آن بت شنگانه می‌داد به پیمانه وز کعبه به بتخانه زنجیر کشانم کرد

4 کردم ز پریشانی در بتکده دربانی چون رفت مسلمانی بس نوحه که جانم کرد