چو جان و دل ز می عشق دوش از عطار نیشابوری غزل 216
1. چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد
دلم ز دست در افتاد و جان خروش بر آورد
دل دست به کافری بر آورد از عطار نیشابوری غزل 217
1. دل دست به کافری بر آورد
وآیین قلندری بر آورد
خطی سبز از زنخدان می از عطار نیشابوری غزل 218
1. خطی سبز از زنخدان می بر آورد
مرا از دل نه کز جان می بر آورد
زندهٔ عشق تو آب زندگانی از عطار نیشابوری غزل 219
1. زندهٔ عشق تو آب زندگانی کی خورد
عاشق رویت غم جان و جوانی کی خورد
درد من هیچ دوا نپذیرد از عطار نیشابوری غزل 220
1. درد من هیچ دوا نپذیرد
زانکه حسن تو فنا نپذیرد
چون زلف بیقرارش بر رخ از عطار نیشابوری غزل 221
1. چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد
از رشک روی مه را در صد نگار گیرد
چو به خنده لب گشایی دو از عطار نیشابوری غزل 222
1. چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر بگیرد
به نظارهٔ جمالت همه تن شکر بگیرد
چون پرده ز روی ماه برگیرد از عطار نیشابوری غزل 223
1. چون پرده ز روی ماه برگیرد
از فرق فلک کلاه برگیرد
چو قفل لعل بر درج گهر از عطار نیشابوری غزل 224
1. چو قفل لعل بر درج گهر زد
جهانی خلق را بر یکدگر زد
دست در دامن جان خواهم از عطار نیشابوری غزل 225
1. دست در دامن جان خواهم زد
پای بر فرق جهان خواهم زد
عشق آمد و آتشی به دل در از عطار نیشابوری غزل 226
1. عشق آمد و آتشی به دل در زد
تا دل به گزاف لاف دلبر زد