غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد زنگی بچهٔ خال تو بر جایگه افتاد

2 در آرزوی زلف چو زنجیر تو عقلم دیوانگی آورد و به یک ره ز ره افتاد

3 چون باد بسی داشت سر زلف تو در سر از فرق همه تخت‌نشینان کله افتاد

4 سرسبزی گلگون رخت را که بدیدم چون طرهٔ شبرنگ تو روزم سیه افتاد

1 چون نظر بر روی جانان اوفتاد آتشی در خرمن جان اوفتاد

2 روی جان دیگر نبیند تا ابد هر که او در بند جانان اوفتاد

3 ذره‌ای خورشید رویش شد پدید ولوله در جن و انسان اوفتاد

4 جان انس از شوق او آتش گرفت پس از آنجا در دل جان اوفتاد

1 چون لعل توام هزار جان داد بر لعل تو نیم جان توان داد

2 جان در غم عشق تو میان بست دل در غمت از میان جان داد

3 جانم که فلک ز دست او بود از دست تو تن در امتحان داد

4 پر نام تو شد جهان و از تو می‌نتواند کسی نشان داد

1 شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد وز میم دهان تو نشان می‌نتوان داد

2 میم است دهان تو و مویی است میانت کی را خبر موی میان می‌نتوان داد

3 دل خواسته‌ای و رقم کفر کشم من بر هر که گمان برد که جان می‌نتوان داد

4 گر پیش رخت جان ندهم آن نه ز بخل است در خورد رخت نیست از آن می‌نتوان داد

1 پیر ما بار دگر روی به خمار نهاد خط به دین برزد و سر بر خط کفار نهاد

2 خرقه آتش زد و در حلقهٔ دین بر سر جمع خرقهٔ سوخته در حلقهٔ زنار نهاد

3 در بن دیر مغان در بر مشتی اوباش سر فرو برد و سر اندر پی این کار نهاد

4 درد خمار بنوشید و دل از دست بداد می‌خوران نعره‌زنان روی به بازار نهاد

1 عشق تو پرده، صد هزار نهاد پرده در پرده بی شمار نهاد

2 پس هر پرده عالمی پر درد گه نهان و گه آشکار نهاد

3 صد جهان خون و صد جهان آتش پس هر پرده استوار نهاد

4 پرده بازی چنان عجایب کرد که یکی در یکی هزار نهاد

1 هرچه دارم در میان خواهم نهاد بی خبر سر در جهان خواهم نهاد

2 آب حیوان چون به تاریکی در است جام جم در جنب جان خواهم نهاد

3 زین همت در ره سودای عشق بر براق لامکان خواهم نهاد

4 گر بجنبد کاروان عاشقان پای پیش کاروان خواهم نهاد

1 دلم قوت کار می‌برنتابد تنم این همه بار می‌برنتابد

2 دل من ز انبارها غم چنان شد که این بار آن بار می‌برنتابد

3 چگونه کشد نفس کافر غم تو چو دانم که دین‌دار می‌برنتابد

4 پس پردهٔ پندار می‌سوزم اکنون که این پرده پندار می‌برنتابد

1 دلم در عشق تو جان برنتابد که دل جز عشق جانان برنتابد

2 چو عشقت هست دل را جان نخواهد که یک دل بیش یک جان برنتابد

3 دلم در درد تو درمان نجوید که درد عشق درمان برنتابد

4 مرا در عشق تو چندان حساب است که روز حشر دیوان برنتابد

1 دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد دل چه بود عقل و وهم جان نشکیبد

2 هر که دلی دارد و نشان تو یابد از طلب چون تو دلستان نشکیبد

3 گرچه جهان را بسی کس است شکیبا هیچ کسی از تو در جهان نشکیبد

4 ذرهٔ سودای تو که سود جهان است سود دل آن است کز زیان نشکیبد