جانا شعاع رویت در جسم از عطار نیشابوری غزل 168
1. جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد
وآوازهٔ جمالت اندر جهان نگنجد
اسرار تو در زبان نمی‌گنجد از عطار نیشابوری غزل 169
1. اسرار تو در زبان نمی‌گنجد
واوصاف تو در بیان نمی‌گنجد
تا زلف تو همچو مار می‌پیچد از عطار نیشابوری غزل 170
1. تا زلف تو همچو مار می‌پیچد
جان بی دل و بی قرار می‌پیچد
هر دل که ز خویشتن فنا از عطار نیشابوری غزل 171
1. هر دل که ز خویشتن فنا گردد
شایستهٔ قرب پادشا گردد
بودی که ز خود نبود گردد از عطار نیشابوری غزل 172
1. بودی که ز خود نبود گردد
شایستهٔ وصل زود گردد
گر نکوییت بیشتر گردد از عطار نیشابوری غزل 173
1. گر نکوییت بیشتر گردد
آسمان در زمین به سر گردد
دلی کز عشق او دیوانه از عطار نیشابوری غزل 174
1. دلی کز عشق او دیوانه گردد
وجودش با عدم همخانه گردد
اگر دردت دوای جان نگردد از عطار نیشابوری غزل 175
1. اگر دردت دوای جان نگردد
غم دشوار تو آسان نگردد
قد تو به آزادی بر سرو از عطار نیشابوری غزل 176
1. قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد
خط تو به سرسبزی بر مشک ختن خندد
عاشق تو جان مختصر که از عطار نیشابوری غزل 177
1. عاشق تو جان مختصر که پسندد
فتنه تو عقل بی خبر که پسندد
خطش مشک از زنخدان می از عطار نیشابوری غزل 178
1. خطش مشک از زنخدان می برآرد
مرا از دل نه از جان می برآرد
خطی کان سرو بالا می‌درآرد از عطار نیشابوری غزل 179
1. خطی کان سرو بالا می‌درآرد
برای کشتن ما می‌درآرد