غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت شیر و شکر مزیده از چشمهٔ زلالت

2 هم هر دو کون برقی از آفتاب رویت هم نه سپهر مرغی در دام زلف و خالت

3 بر باد داده دل را آوازهٔ فراقت در خواب کرده جان را افسانهٔ وصالت

4 عقلی که در حقیقت بیدار مطلق آمد تا حشر مست خفته در خلوت خیالت

1 ای بی نشان محض نشان از که جویمت گم گشت در تو هر دو جهان از که جویمت

2 تو گم نه‌ای و گمشدهٔ تو منم ولیک تا یافت یافت می‌نتوان از که جویمت

3 دل در فنای وحدت و جان در بقای صرف من گمشده درین دو میان از که جویمت

4 پیدا بسی بجستمت اما نیافتم اکنون مرا بگو که نهان از که جویمت

1 ای چو چشم سوزن عیسی دهانت هست گویی رشتهٔ مریم میانت

2 چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن چشمهٔ خورشید گردد جان فشانت

3 آنچه بر مریم ز راه آستین زد می‌توان یافت از هوای آستانت

4 ماه کو از آسمان سازد زمینی بر زمین سر می‌نهد از آسمانت

1 ای مشک خطا خط سیاهت خورشید درم خرید ماهت

2 هرگز به خطا خطی نیفتاد سر سبزتر از خط سیاهت

3 در عالم حسن پادشاهی جان همه عاشقان سپاهت

4 چون بنده شدند پادشاهانت می‌نتوان خواند پادشاهت

1 ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت آب حیات رشحی از جام جانفزایت

2 هم خواجه تاش گردون دل بر وفا غلامت هم پادشاه گیتی جان بر میان گدایت

3 هم چرخ خرقه‌پوشی در خانقاه عشقت هم جبرئیل مرغی در دام دل ربایت

4 در سر گرفته عالم اندیشهٔ وصالت در چشم کرده کوثر خاک در سرایت

1 ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت هستی کاملت را نه ابتدا نه غایت

2 هستی هر دو عالم در هستی تو گمشد ای هستی تو کامل باری زهی ولایت

3 ای صد هزار تشنه، لب‌خشک و جان پرآتش افتاده پست گشته موقوف یک عنایت

4 غیر تو در حقیقت یک ذره می‌نبینم ای غیر تو خیالی کرده ز تو سرایت

1 رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است صبح تا سر شب بشکند تیغ کشیده است صبح

2 روی نهفته است تیر روی نهاده است مهر پشت بداده است ماه هین که رسیده است صبح

3 بر سر زنگی شب همچو کلاه است ماه بر در قفل سحر همچو کلید است صبح

4 ای بت بربط‌نواز پردهٔ مستان بساز کز رخ هندوی شب پرده دریده است صبح

1 صبح دم زد ساقیا هین الصبوح خفتگان را در قدح کن قوت روح

2 در قدح ریز آب خضر از جام جم باز نتوان گشت ازین در بی فتوح

3 توبه بشکن تا درست آیی ز کار چند گویی توبه‌ای دارم نصوح

4 مطربا قولی بگو از راهوی راه راه راهوی است اندر صبوح

1 کشتی عمر ما کنار افتاد رخت در آب رفت و کار افتاد

2 موی همرنگ کفک دریا شد وز دهان در شاهوار افتاد

3 روز عمری که بیخ بر باد است با سر شاخ روزگار افتاد

4 سر به ره در نهاد سیل اجل شورشی سخت در حصار افتاد

1 عکس روی تو بر نگین افتاد حلقه بشکست و بر زمین افتاد

2 شد جهان همچو حلقه‌ای بر من تا که چشمم بر آن نگین افتاد

3 دور از رویت آتشم در دل زان لب همچو انگبین افتاد

4 آب رویم مبر که بی رویت قسم من آه آتشین افتاد