رباعیات امیر معزی نیشابوری

1 خصمان تو لاف سپر زرد زدند شش پنج به‌ گاه ماندن نرد زدند

2 گر سرد سخن شدند وا مرد زدند با دولت تو بر آهن سرد زدند

1 چون باز خیال تو پر و بال زند در جان رهی عشق تو چنگال زند

2 آن کس‌ که نه از وصال تو نال زند شاید که ز چشم خویش قیقال زند

1 هر شب که رهی فال ز روی تو زند مرغی شود و بال به سوی تو زند

2 هر نعره که پاسبان کوی تو زند گویی‌که زجان مهرجوی تو زند

1 ترکان ملک با خرد و باهوشند حور شَبَه زلف و دیو آهن پوشند

2 دیوند چو روز رزم جان را کوشند حورند چو پیش تخت شه می‌نوشند

1 خصمان ملک چو جغد در ویرانند دایم همه را همچو مگس میرانند

2 خود را چو همای از چه قِبَل می‌دانند کز چشم چو سیمرغ همی پنهانند

1 گر بر فلک از تاجوران راه کنند وز قدرت و قدر دست بر ماه کنند

2 ور دست فلک ز دهر کوتاه کنند آخر همه خطبه بر ملکشاه کنند

1 ای شاه تورا ماه نگین خواهد بود زیرِ قدمت ملک زمین خواهد بود

2 ملک تو ز روم تا به چین خواهد بود ملک تو ز روم تا به چین خواهد بود

1 تا چند دل تو چشمهٔ نور بود زان چشمهٔ نور چشم بد دور بود

2 ملک و سپه و خزینه معمور بود آن خسرو را که چون تو دستور بود

1 از عمر شبی به‌ کام دل دوشم بود کاواز سرود و رود درگوشم بود

2 بگذشته و بامداد فرموشم بود مهتاب نبود و مه در آغوشم بود

1 حیرت همه در درنگ و سنگ تو بود نصرت همه در شتاب و جنگ تو بود

2 تا پرّ عقاب بر خدنگ تو بود دشمن چو کبوتری به چنگ تو بود