چون شاه سوی تخت از امیر معزی نیشابوری رباعی 73
1. چون شاه سوی تخت سرافراز آمد
پیرامن او بخت به‌پرواز آمد
چون رخ بگشاد از امیر معزی نیشابوری رباعی 74
1. چون رخ بگشاد آن نگار دلبند
جای صلوات باشد و جای سپند
گر ابر به جود از امیر معزی نیشابوری رباعی 75
1. گر ابر به جود خویشتن را چو تو خواند
فراش تو بود او همی‌گرد نشاند
از هیبت تو به از امیر معزی نیشابوری رباعی 76
1. از هیبت تو به روم کفار نماند
وز نصرت تو به روم زنار نماند
در عشق تو ای صنم از امیر معزی نیشابوری رباعی 77
1. در عشق تو ای صنم مرا رای نماند
وان طبع لطیف حکمت آرای نماند
ای شاه بنای ملک از امیر معزی نیشابوری رباعی 78
1. ای شاه بنای ملک محکم به‌تو ماند
باغ ظفر و فتوح خرم به تو ماند
در عشق تو زیر از امیر معزی نیشابوری رباعی 79
1. در عشق تو زیر و بم هم‌آواز منند
اندیشه و باد سرد دمساز من اند
تیراندازان از امیر معزی نیشابوری رباعی 80
1. تیراندازان همه گرو در بستند
بردند گمان که با ملک همدستند
خصمان تو لاف از امیر معزی نیشابوری رباعی 81
1. خصمان تو لاف سپر زرد زدند
شش پنج به گاه ماندن نرد زدند
چون باز خیال از امیر معزی نیشابوری رباعی 82
1. چون باز خیال تو پر و بال زند
در جان رهی عشق تو چنگال زند
هر شب که رهی فال از امیر معزی نیشابوری رباعی 83
1. هر شب که رهی فال ز روی تو زند
مرغی شود و بال به سوی تو زند
ترکان ملک با از امیر معزی نیشابوری رباعی 84
1. ترکان ملک با خرد و باهوشند
حور شَبَه زلف و دیو آهن پوشند