جانی‌که زمهر از امیر معزی نیشابوری رباعی 61
1. جانی‌که زمهر توست نقصان نبرد
دردی که زکین توست درمان نبرد
تا عصمت ایزدت از امیر معزی نیشابوری رباعی 62
1. تا عصمت ایزدت نکوخواه نکرد
توقیع تو اِعتَصَمت بِالله نکرد
ایزد که بنای از امیر معزی نیشابوری رباعی 63
1. ایزد که بنای دولتت عالی کرد
نگذاشت که خصم با تو محتالی کرد
چون شاه جهان از امیر معزی نیشابوری رباعی 64
1. چون شاه جهان کمان کشیدن گیرد
پیروزی از آسمان رسیدن گیرد
هر تیر که شاه از امیر معزی نیشابوری رباعی 65
1. هر تیر که شاه تیر گیر اندازد
گویی که ز گردون اثیر اندازد
ای شاه زمین فلک از امیر معزی نیشابوری رباعی 66
1. ای شاه زمین فلک سریرتو سزد
مریخ به جَدْی پرّ تیر تو سزد
سلطان علم عدل از امیر معزی نیشابوری رباعی 67
1. سلطان علم عدل به هر عالم زد
درکشور روم عالمی بر هم زد
من با تو بتا نفس از امیر معزی نیشابوری رباعی 68
1. من با تو بتا نفس نمی‌یارم زد
در موکب تو جرس نمی‌یارم زد
چون شاه سرای از امیر معزی نیشابوری رباعی 69
1. چون شاه سرای پرده بر هامون زد
از دجله و نیل خیمه تا جیحون زد
هر شب که وصال از امیر معزی نیشابوری رباعی 70
1. هر شب که وصال یار دلبر باشد
شب زورق و ماه باد صرصر باشد
گر نعمت دشمنت از امیر معزی نیشابوری رباعی 71
1. گر نعمت دشمنت ز حد بیرون شد
بنگر که به عاقبت ز محنت چون شد
تا فتح تو تاریخ از امیر معزی نیشابوری رباعی 72
1. تا فتح تو تاریخ مسلمانی شد
پیروزی تو اصل جهانبانی شد