ای یار چو روزگار از امیر معزی نیشابوری رباعی 37
1. ای یار چو روزگار یار من و توست
بس کس که حسود روزگار من و توست
دولت که تو را از امیر معزی نیشابوری رباعی 38
1. دولت که تو را داد به من زایل نیست
وین دل‌که مرا داد به تو غافل نیست
تا دین باشد به از امیر معزی نیشابوری رباعی 39
1. تا دین باشد به جز یکی یزدان نیست
تا ملک بود به جز یکی سلطان نیست
بیدادی و فتنه از امیر معزی نیشابوری رباعی 40
1. بیدادی و فتنه در جهان آیین نیست
شادند جهانیان و کس غمگین نیست
در عشق توام امید از امیر معزی نیشابوری رباعی 41
1. در عشق توام امید بهروزی نیست
وز عهد شب وصال تو روزی نیست
در راه نسا ای از امیر معزی نیشابوری رباعی 42
1. در راه نسا ای ملک پاک سرشت
جز سنگ ندیدم به دل سبزه و کشت
آن‌کس‌که چراغ از امیر معزی نیشابوری رباعی 43
1. آن‌کس‌که چراغ مهر تو در بر یافت
در خاک به فر دولت تو زر یافت
تا از برم آن یار از امیر معزی نیشابوری رباعی 44
1. تا از برم آن یار پسندیده برفت
آرام و قرار از دل شوریده برفت
ای شاه فلک یاد از امیر معزی نیشابوری رباعی 45
1. ای شاه فلک یاد تو را نوش گرفت
شمشیر تو را ظفر در آغوش گرفت
گر یابد زهره از امیر معزی نیشابوری رباعی 46
1. گر یابد زهره آگهی از نامت
خواهد که به‌جای می‌بود در جامت
ای راحت جان ما از امیر معزی نیشابوری رباعی 47
1. ای راحت جان ما ز دو مرجانت
رنج دل ما زچشم پر دستانت
از تیغ چو آب تو از امیر معزی نیشابوری رباعی 48
1. از تیغ چو آب تو به رزم آتش زاد
تا خصم ز باد حمله در خاک افتاد