ای کرده همه از امیر معزی نیشابوری رباعی 121
1. ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک
هرگز نبود تو را ز ناپاکان باک
سقای ملک گرفت از امیر معزی نیشابوری رباعی 122
1. سقای ملک گرفت چنگ اندر چنگ
ساقی بنهاد بادهٔ مرجان رنگ
ای تیغ تو با از امیر معزی نیشابوری رباعی 123
1. ای تیغ تو با قوت مریخ و زحل
رای تو چو آفتاب در برج جَمَل
از روضهٔ حسن از امیر معزی نیشابوری رباعی 124
1. از روضهٔ حسن تو نگاری رسدم
وز موکب وصل تو غباری رسدم
ای سیمبر از از امیر معزی نیشابوری رباعی 125
1. ای سیمبر از عشق تو در رشته شدم
در خون دل از غم تو آغشته شدم
هر شب غم تو به از امیر معزی نیشابوری رباعی 126
1. هر شب غم تو به مه اشارت‌کُنَدَم
وز چشم پر آب خواب غارت کندم
ای یار شبی که از امیر معزی نیشابوری رباعی 127
1. ای یار شبی که بی‌رخت بگذارم
پروین بود از غم تو آن شب یارم
گرچه دل و سینه از امیر معزی نیشابوری رباعی 128
1. گرچه دل و سینه کان گوهر دارم
رخساره زرنج هر دو چون زر دارم
هر شب ز غم تو از امیر معزی نیشابوری رباعی 129
1. هر شب ز غم تو دل ز جان برگیرم
پندی که خرد دهد من آن نپذیرم
گه سرو بلند از امیر معزی نیشابوری رباعی 130
1. گه سرو بلند حله بوشت خوانم
گه ماه تمام باده نوشت خوانم
ای گوی زَنَخ از امیر معزی نیشابوری رباعی 131
1. ای گوی زَنَخ سخن ز کویت گویم
وی موی میان ز عشق مویت مویم
مستم ملکا و از امیر معزی نیشابوری رباعی 132
1. مستم ملکا و هر چه اکنون‌گویم
موزون نشمارم ارچه موزون گویم