ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک از نیشابوری رباعی 121
1. ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک
هرگز نبود تو را ز ناپاکان باک
سقای ملک گرفت چنگ اندر چنگ از نیشابوری رباعی 122
1. سقای ملک گرفت چنگ اندر چنگ
ساقی بنهاد بادهٔ مرجان رنگ
ای تیغ تو با قوت مریخ و زحل از نیشابوری رباعی 123
1. ای تیغ تو با قوت مریخ و زحل
رای تو چو آفتاب در برج جَمَل
از روضهٔ حسن تو نگاری رسدم از نیشابوری رباعی 124
1. از روضهٔ حسن تو نگاری رسدم
وز موکب وصل تو غباری رسدم
ای سیمبر از عشق تو در رشته شدم از نیشابوری رباعی 125
1. ای سیمبر از عشق تو در رشته شدم
در خون دل از غم تو آغشته شدم
هر شب غم تو به مه اشارت‌کُنَدَم از نیشابوری رباعی 126
1. هر شب غم تو به مه اشارت‌کُنَدَم
وز چشم پر آب خواب غارت کندم
ای یار شبی که بی‌رخت بگذارم از نیشابوری رباعی 127
1. ای یار شبی که بی‌رخت بگذارم
پروین بود از غم تو آن شب یارم
گرچه دل و سینه کان گوهر دارم از نیشابوری رباعی 128
1. گرچه دل و سینه کان گوهر دارم
رخساره زرنج هر دو چون زر دارم
هر شب ز غم تو دل ز جان برگیرم از نیشابوری رباعی 129
1. هر شب ز غم تو دل ز جان برگیرم
پندی که خرد دهد من آن نپذیرم
گه سرو بلند حله بوشت خوانم از نیشابوری رباعی 130
1. گه سرو بلند حله بوشت خوانم
گه ماه تمام باده نوشت خوانم
ای گوی زَنَخ سخن ز کویت گویم از نیشابوری رباعی 131
1. ای گوی زَنَخ سخن ز کویت گویم
وی موی میان ز عشق مویت مویم
مستم ملکا و هر چه اکنون‌گویم از نیشابوری رباعی 132
1. مستم ملکا و هر چه اکنون‌گویم
موزون نشمارم ارچه موزون گویم