خستی دل من به از امیر معزی نیشابوری رباعی 109
1. خستی دل من به غمزه ای بدر منیر
چونانکه ملک سینهٔ من خست به تیر
گر بخت بلند از امیر معزی نیشابوری رباعی 110
1. گر بخت بلند خواهی و عمر دراز
از دولت برکیارقی سر بفراز
از کوی تو تا از امیر معزی نیشابوری رباعی 111
1. از کوی تو تا کوی من ای شمع طراز
دریاست ز اشک من همه راه دراز
چون چشم تو بر از امیر معزی نیشابوری رباعی 112
1. چون چشم تو بر دلم شود تیر انداز
زلف تو شود پیش دلم جوشن ساز
از جور قد بلند از امیر معزی نیشابوری رباعی 113
1. از جور قد بلند و موی پستش
وز کافری نرگس ِ بی می‌ْ مستش
شاهی که به رزم از امیر معزی نیشابوری رباعی 114
1. شاهی که به رزم کاویان داشت درفش
گر زنده شود پیش تو بردارد کفش
در عشق تو بی‌روان از امیر معزی نیشابوری رباعی 115
1. در عشق تو بی‌روان نَوان بودم دوش
آشفته دل و رمیده جان بودم دوش
دستور و شهنشه از امیر معزی نیشابوری رباعی 116
1. دستور و شهنشه از جهان رایت خوش
بردند و مصیبتی نیامد زین بیش
نشناخت ملک از امیر معزی نیشابوری رباعی 117
1. نشناخت ملک سعادت اختر خویش
در منقبت وزیر خدمتگر خویش
چون ابر کف تو از امیر معزی نیشابوری رباعی 118
1. چون ابر کف تو بیند ای خسرو شرق
از تو نکند به جود تا دریا فرق
تا دید زمانه از امیر معزی نیشابوری رباعی 119
1. تا دید زمانه در دلم غایت عشق
در پیش دلم همی کشد رایت عشق
چشمی دارم ز از امیر معزی نیشابوری رباعی 120
1. چشمی دارم ز اشک پیمانهٔ عشق
جانی دارم ز سوز پروانهٔ عشق