رباعیات امیر معزی نیشابوری

1 چشمی دارم ز اشک پیمانهٔ عشق جانی دارم ز سوز پروانهٔ عشق

2 هر روز منم مقیم درخانهٔ عشق هشیار همه جهان و دیوانهٔ عشق

1 لبیک دهد بخت چو آواز دهی تکبیرکند چو رزم را ساز دهی

2 آن‌را که به‌دست خویش بگماز دهی اقبال گذشته را بدو باز دهی

1 چون چشم تو بر دلم شود تیر انداز زلف تو شود پیش دلم جوشن ساز

2 کوته نکنم دو دست از آن زلف دراز کاو تیر به جوشن از دلم دارد باز

1 ای کرده سپهر و اختران یاری تو فخرست جهان را ز جهانداری تو

2 مستند مخالفان ز هشیاری تو بخت همه خفته شد ز بیداری تو

1 ای شاه تورا ماه نگین خواهد بود زیرِ قدمت ملک زمین خواهد بود

2 ملک تو ز روم تا به چین خواهد بود ملک تو ز روم تا به چین خواهد بود

1 سلطان جهان برکیارق باید کز دولت او جهان همی آراید

2 بس برناید تا هنرش بِفْزاید بندد کمر و همه جهان بگشاید

1 ای ماه کمان شهریاری گویی یا ابروی آن طرفه نگاری گویی

2 نعلی زده از زرّ عیاری گویی درگوش سپهر گوشواری گویی

1 هر سال به‌کار ملک بیدار تری چون‌ گوی زنی شها و چوگان بازی

2 هر روز سخی تری و دیندارتری چوگان ز خمیده قد ایشان سازی

1 زین فتح‌ که‌ کرد شاه در کشور چین هم ملک همی نازد و هم دولت و دین

2 هر مملکتی که هست بر روی زمین بوالفتح ملکشاه کند فتح چنین

1 ای چرخ‌کمر مبند برکینه من بگزار حق خدمت دیرینهٔ من

2 آسایش سینهٔ مرا درمان کن کاسایش سینه‌هاست در سینهٔ من