ای آمده ناگه از امیر معزی نیشابوری قصیده 93
1. ای آمده ناگه به نشابور ز بغداد
همراه تو هم دولت و هم دانش و هم داد
به گل یاسمن دوش از امیر معزی نیشابوری قصیده 94
1. به گل یاسمن دوش پیغام داد
که از ابر خشنودم از باد شاد
ای صلاح ملک و از امیر معزی نیشابوری قصیده 95
1. ای صلاح ملک و دین در عالم کون و فساد
دین یزدان را پناه و ملک سلطان را عماد
بقای شهریار از امیر معزی نیشابوری قصیده 96
1. بقای شهریار تاجور باد
پناهش کردگار دادگر باد
همیشه دولت و از امیر معزی نیشابوری قصیده 97
1. همیشه دولت و اقبال شاه سنجر باد
به بزم و رزم کفش جفت جام و خنجر باد
جاودان‌گیتی از امیر معزی نیشابوری قصیده 98
1. جاودان‌گیتی به حکم شاه‌گیتی دار باد
جایگاه بدسگال شاه گیتی دار باد
خدایگان جهانی از امیر معزی نیشابوری قصیده 99
1. خدایگان جهانی خدای یار تو باد
سعادت ابدی جفت روزگار توباد
عید و آدینه از امیر معزی نیشابوری قصیده 100
1. عید و آدینه بهم بر پادشا فرخنده باد
طالعش سعد و دلش شاد و لبش پرخنده باد
دولت و دین را از امیر معزی نیشابوری قصیده 101
1. دولت و دین را خدای فر و بها داد
مُلک مَلِک را نظام و نور و نوا داد
دولت موافقان از امیر معزی نیشابوری قصیده 102
1. دولت موافقان تو را جاه و مال داد
گردون مخالفان تورا گوشمال داد
شهی که گوهر از امیر معزی نیشابوری قصیده 103
1. شهی که گوهر و دینار رایگانی داد
هرآنچه داد خدایش خدایگانی داد
هرکس که دل بر از امیر معزی نیشابوری قصیده 104
1. هرکس که دل بر آن صنم دلستان نهاد
جان در بلا فکند و تن اندر هَوان نهاد