شاه جهان که خسرو از امیر معزی نیشابوری قصیده 70
1. شاه جهان که خسرو فرخنده اخترست
بر شرق و غرب پادشه عدل گسترست
صنم من پسری لاله از امیر معزی نیشابوری قصیده 71
1. صنم من پسری لاله رخ و سیمبرست
سخت زیبا صنم و سخت به آیین پسرست
کف دست موسای از امیر معزی نیشابوری قصیده 72
1. کف دست موسای پیغمبرست
و یا آتش اژدها پیکرست
چه صورت است که از امیر معزی نیشابوری قصیده 73
1. چه صورت است که بی‌جان بدیع رفتارست
چه پیکرست که بی‌دل شگفت گفتارست
با من امروز آن از امیر معزی نیشابوری قصیده 74
1. با من امروز آن شکر لب را زبانی دیگرست
وز لطافت بر زبان او نشانی دیگرست
فرخ ملک مشرق از امیر معزی نیشابوری قصیده 75
1. فرخ ملک مشرق مهمان وزیرست
والا عضد دولت نزدیک مجیرست
شاهی که عدل و از امیر معزی نیشابوری قصیده 76
1. شاهی که عدل و جود همه روزگار اوست
تاریخ نصرت و ظفر از روزگار اوست
ای آفتاب شاهی از امیر معزی نیشابوری قصیده 77
1. ای آفتاب شاهی تخت آسمان توست
ملک زمین مسخر حکم روان توست
سروی به‌راستی از امیر معزی نیشابوری قصیده 78
1. سروی به‌راستی چو تو در جویبار نیست
نقشی به نیکویی چو تو در قندهار نیست
هر دل که جای دوستی از امیر معزی نیشابوری قصیده 79
1. هر دل که جای دوستی شهریار نیست
برکام خویشتن نفسی کامکار نیست
ذوالجلال است از امیر معزی نیشابوری قصیده 80
1. ذوالجلال است آن که در وصف جلالش بار نیست
هرچه خواهد آن کند کاری برو دشوار نیست
عالم چو بوی عافیت از امیر معزی نیشابوری قصیده 81
1. عالم چو بوی عافیت شهریار یافت
بشکفت پیش از آنکه نسیم بهار یافت