خداوندی که تاج از امیر معزی نیشابوری قصیده 58
1. خداوندی که تاج دین و دنیاست
به‌دولت دین و دنیا را بیاراست
ای خسروی که مشرق از امیر معزی نیشابوری قصیده 59
1. ای خسروی که مشرق و مغرب بهم توراست
وی داوری که هم عرب و هم عجم تو را است
ای صاحب اعلی از امیر معزی نیشابوری قصیده 60
1. ای صاحب اعلی دل تو عالم اعلاست
رای تو چو خورشید، درخشنده و والاست
آن خداوندی که از امیر معزی نیشابوری قصیده 61
1. آن خداوندی که او بر پادشاهان پادشاست
مستحق عُدّت و مجد و جلال و کبریاست
ای سروری که از امیر معزی نیشابوری قصیده 62
1. ای سروری که قول تو چون وحی منزل است
کارت چون معجزات رسولان مُرسَل است
روی آن تُرک جهان از امیر معزی نیشابوری قصیده 63
1. روی آن تُرک جهان آرای ماه روشن است
زلف او در تیره شب بر ماه روشن جوشن است
از زین دین عراق از امیر معزی نیشابوری قصیده 64
1. از زین دین عراق و خراسان مزین است
این را دلیل ظاهر و حجت مبرهن است
تا هست جهان دولت از امیر معزی نیشابوری قصیده 65
1. تا هست جهان دولت سلطان جهان است
وز دولت او امن زمین است و زمان است
سدید ملک ملک از امیر معزی نیشابوری قصیده 66
1. سدید ملک ملک عارض خراسان است
صفی دولت و مخدوم اهل دیوان است
تا که اسلام و از امیر معزی نیشابوری قصیده 67
1. تا که اسلام و شریعت به جهان آیین است
رکن اسلام خداوند معزّالدین است
چه گوهرست که از امیر معزی نیشابوری قصیده 68
1. چه گوهرست که کانش خُم دَهاقین است
به رنگ لالهٔ نَعمان و بوی نسرین است
تاج دنیا و دین از امیر معزی نیشابوری قصیده 69
1. تاج دنیا و دین خداوند است
در همه کارها خردمندست