ای زلف و عارض از امیر معزی نیشابوری قصیده 35
1. ای زلف و عارض تو به هم ابر و آفتاب
با بوی مشک و رنگ بَقَم ابر و آفتاب
ز بسکه ماند دل از امیر معزی نیشابوری قصیده 36
1. ز بسکه ماند دل و چشم من در آتش و آب
گشاده در دل و در چشم من بر آتش و آب
آسمان است آن از امیر معزی نیشابوری قصیده 37
1. آسمان است آن یا عالم پر تصویرست
نوبهارست آن یا جنت پر نخجیرست
ای به عدل تو جهان از امیر معزی نیشابوری قصیده 38
1. ای به عدل تو جهان یافته از جور نجات
دولت و ملک ملک را زبقای تو ثبات
خدای عرش گواه از امیر معزی نیشابوری قصیده 39
1. خدای عرش گواه و زمانه آگاه است
که دین عزیز به سلطان دین ملکشاه است
چه سنت است که از امیر معزی نیشابوری قصیده 40
1. چه سنت است که در شهر زینت زَمَنَ است
رسول شادی و جشن رسول ذوالمِنَن است
هفت کشور در خط از امیر معزی نیشابوری قصیده 41
1. هفت کشور در خط فرمان سلطان سنجرست
هفت‌گردون در کف پیمان سلطان سنجر است
اگرچه ناموران از امیر معزی نیشابوری قصیده 42
1. اگرچه ناموران را تفاخر از هنرست
تفاخر هنر از شهریار نامورست
فرخ آن شاهی که از امیر معزی نیشابوری قصیده 43
1. فرخ آن شاهی که هر ماهیش فتحی دیگرست
فتح او از یکدگر زیباتر و نیکوترست
ایام و‌َرد و از امیر معزی نیشابوری قصیده 44
1. ایام و‌َرد و موسم عید پیمبرست
گیتی ز بوی هر دو سراسر معطرست
ایام نشاط است از امیر معزی نیشابوری قصیده 45
1. ایام نشاط است که عید است و بهار است
گیتی همه پربوی گل و رنگ و نگار است
عید ا‌َضْحیٰ از امیر معزی نیشابوری قصیده 46
1. عید ا‌َضْحیٰ رسم و آیین خلیل آزرست
عیدفطر اندر شریعت سنت پیغمبرست