تا نگار من ز از امیر معزی نیشابوری قصیده 105
1. تا نگار من ز سنبل بر سمن پر چین نهاد
داغ حسرت بر دل صورتگران چین نهاد
بتی کاو نسبت از امیر معزی نیشابوری قصیده 106
1. بتی کاو نسبت از نوشاد دارد
دلم هر ساعت از نو، شاد دارد
ترکی‌که دو از امیر معزی نیشابوری قصیده 107
1. ترکی‌که دو لب شیرین چون شهد و شکر دارد
دو دایرهٔ مشکین بر طرف قمر دارد
مَلِک سنجر از امیر معزی نیشابوری قصیده 108
1. مَلِک سنجر جهانداری به میراث از پدر دارد
پدر شادست در فردوس تا چون او پسر دارد
ز مشرق تا حد از امیر معزی نیشابوری قصیده 109
1. ز مشرق تا حد مشرق شناسد هرکه دین دارد
که دین رونق به تأیید امیرالمؤمنین دارد
بتی که او نسب از امیر معزی نیشابوری قصیده 110
1. بتی که او نسب از لعبتان چین دارد
به روز پاک بر از شب هزار چین دارد
هر روزکه خورشید از امیر معزی نیشابوری قصیده 111
1. هر روزکه خورشید سر ازکوه برآرد
از فتح و ظفر شاه جهان را خبر آرد
تا شهریار دادگر از امیر معزی نیشابوری قصیده 112
1. تا شهریار دادگر آهنگ شام کرد
صبح مخالفان همه در شام‌شام کرد
آن خداوند که از امیر معزی نیشابوری قصیده 113
1. آن خداوند که آفاق به یک فرمان کرد
ملک آفاق به فرمان ملک سلطان کرد
ازگل همی نگارم از امیر معزی نیشابوری قصیده 114
1. ازگل همی نگارم سنبل برآورد
هرگز گلی که دید که سنبل برآورد
چیست آن‌گوهرکه از امیر معزی نیشابوری قصیده 115
1. چیست آن‌گوهرکه ارکان دست خمّار آورد
گوهری کان گوهر مردم پدیدار آورد
بر گل از سنبل از امیر معزی نیشابوری قصیده 116
1. بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد
تا چو صیادان دلم را پای در دام آورد