اگر چه خرمی از امیر معزی نیشابوری قصیده 128
1. اگر چه خرمی عالم از بهار بود
همیشه خرمی من ز روی یار بود
تا دلم عاشق از امیر معزی نیشابوری قصیده 129
1. تا دلم عاشق آن لعل شکربار بود
دیدهٔ من صدف لؤلؤ شهوار بود
تا بنفشستان از امیر معزی نیشابوری قصیده 130
1. تا بنفشستان جانان گرد لالستان بود
عاشق از جانان بنفشستان و لالستان بود
تا جهان باشد از امیر معزی نیشابوری قصیده 131
1. تا جهان باشد خداوندش ملک سلطان بود
وز ملک سلطان جهان چون روضهٔ رضوان بود
روی او ماه است از امیر معزی نیشابوری قصیده 132
1. روی او ماه است اگر بر ماه مشک افشان بود
قد او سروست اگر بر سرو لالستان بود
تاگه عز بندگآن از امیر معزی نیشابوری قصیده 133
1. تاگه عز بندگآن در دین و در ایمان بود
عز و دین اندر بقای دولت سلطان بود
آمد آن فصلی از امیر معزی نیشابوری قصیده 134
1. آمد آن فصلی کزو طبع جهان دیگر شود
هر زمین از صنعت او آسمان پیکر شود
ای خداوندی از امیر معزی نیشابوری قصیده 135
1. ای خداوندی که گر عزم تو بر گردون شود
قطب گردون پیش عزم تو سزد گر دون شود
چیست آن آبی از امیر معزی نیشابوری قصیده 136
1. چیست آن آبی که رخ را گونهٔ آذر دهد
تلخی او عیش را شیرینی شکّر دهد
تا شه عالم به از امیر معزی نیشابوری قصیده 137
1. تا شه عالم به بهروزی و پیروزی رسید
باغ پیروزی شکفت و صبح بهروزی دمید
جشن خزان به‌خدمت از امیر معزی نیشابوری قصیده 138
1. جشن خزان به‌خدمت شاه جهان رسید
رایت ز کوهسار به صحرا درون کشید
برمعین دین از امیر معزی نیشابوری قصیده 139
1. برمعین دین پیغمبر مبارک باد عید
چشم بد باد از جمال و ازکمال او بعید