تا مبارک رایت شاه جهان آمد پدید از نیشابوری قصیده 140
1. تا مبارک رایت شاه جهان آمد پدید
در خراسان نقش رَوضات الجَنان آمد پدید
گوهر سلجوق کز نور بخارا در رسید از نیشابوری قصیده 141
1. گوهر سلجوق کز نور بخارا در رسید
هم به مشرق هم به مغرب نور از آن‌گوهر رسید
شاه سنجر چون ز میدان جانب ایوان رسید از نیشابوری قصیده 142
1. شاه سنجر چون ز میدان جانب ایوان رسید
از زمین بانگ بشارت تا بر کیوان رسید
بنازد جان اسکندر به سلطان جهان سنجر از نیشابوری قصیده 143
1. بنازد جان اسکندر به سلطان جهان سنجر
که سلطان جهان سنجر شرف دارد بر اسکندر
ای به سلطانی نشسته با فتوح و با ظفر از نیشابوری قصیده 144
1. ای به سلطانی نشسته با فتوح و با ظفر
ملک و گنج پنج سلطان بستده در یک سفر
اگر ندیدی در مشک تابدار قمر از نیشابوری قصیده 145
1. اگر ندیدی در مشک تابدار قمر
و گر ندیدی در لعل آبدار شکر
قمر شد با سر زلفش مقامر از نیشابوری قصیده 146
1. قمر شد با سر زلفش مقامر
دل من برده شد کاری است نادر
فرخنده باد عید شهنشاه دادگر از نیشابوری قصیده 147
1. فرخنده باد عید شهنشاه دادگر
سلطان شرق و غرب و شهنشاه بحر و بر
رمضان شد چو غریبان به سفر بار دگر از نیشابوری قصیده 148
1. رمضان شد چو غریبان به سفر بار دگر
اینت فرخ شدن و اینت به هنگام سفر
نه بود و نه هست و نه باشد دگر از نیشابوری قصیده 149
1. نه بود و نه هست و نه باشد دگر
چو سلطان ملکشاه پیروزگر
کس ندید و کس نخواهد دید تا محشر دگر از نیشابوری قصیده 150
1. کس ندید و کس نخواهد دید تا محشر دگر
چون ملکشاه محمد پادشاه دادگر
باز آمد از شکار به پیروزی و ظفر از نیشابوری قصیده 151
1. باز آمد از شکار به پیروزی و ظفر
سلطان کامکار ملکشاه دادگر