تا مبارک رایت از امیر معزی نیشابوری قصیده 140
1. تا مبارک رایت شاه جهان آمد پدید
در خراسان نقش رَوضات الجَنان آمد پدید
گوهر سلجوق از امیر معزی نیشابوری قصیده 141
1. گوهر سلجوق کز نور بخارا در رسید
هم به مشرق هم به مغرب نور از آن‌گوهر رسید
شاه سنجر چون از امیر معزی نیشابوری قصیده 142
1. شاه سنجر چون ز میدان جانب ایوان رسید
از زمین بانگ بشارت تا بر کیوان رسید
بنازد جان اسکندر از امیر معزی نیشابوری قصیده 143
1. بنازد جان اسکندر به سلطان جهان سنجر
که سلطان جهان سنجر شرف دارد بر اسکندر
ای به سلطانی از امیر معزی نیشابوری قصیده 144
1. ای به سلطانی نشسته با فتوح و با ظفر
ملک و گنج پنج سلطان بستده در یک سفر
اگر ندیدی در از امیر معزی نیشابوری قصیده 145
1. اگر ندیدی در مشک تابدار قمر
و گر ندیدی در لعل آبدار شکر
قمر شد با سر از امیر معزی نیشابوری قصیده 146
1. قمر شد با سر زلفش مقامر
دل من برده شد کاری است نادر
فرخنده باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 147
1. فرخنده باد عید شهنشاه دادگر
سلطان شرق و غرب و شهنشاه بحر و بر
رمضان شد چو از امیر معزی نیشابوری قصیده 148
1. رمضان شد چو غریبان به سفر بار دگر
اینت فرخ شدن و اینت به هنگام سفر
نه بود و نه هست از امیر معزی نیشابوری قصیده 149
1. نه بود و نه هست و نه باشد دگر
چو سلطان ملکشاه پیروزگر
کس ندید و کس از امیر معزی نیشابوری قصیده 150
1. کس ندید و کس نخواهد دید تا محشر دگر
چون ملکشاه محمد پادشاه دادگر
باز آمد از شکار از امیر معزی نیشابوری قصیده 151
1. باز آمد از شکار به پیروزی و ظفر
سلطان کامکار ملکشاه دادگر