فرخنده باد از امیر معزی نیشابوری قصیده 163
1. فرخنده باد و میمون این مجلس منور
بر شهریار گیتی شاهنشه مظفر
خدای هر چه دهد از امیر معزی نیشابوری قصیده 164
1. خدای هر چه دهد بنده را ز فتح و ظفر
به‌دین پاک دهد یا به عقل یا به هنر
بر طرف مه از از امیر معزی نیشابوری قصیده 165
1. بر طرف مه از عنبر چنبر کشد آن دلبر
هرگه که کشد چنبر بر طرف مه از عنبر
ای شه پیروزبخت از امیر معزی نیشابوری قصیده 166
1. ای شه پیروزبخت ای خسرو پیروزگر
ای همه شاهان به خدمت پیش تو بسته کمر
آن مشک تابدار از امیر معزی نیشابوری قصیده 167
1. آن مشک تابدار چه چیز است بر قمر
وآن درّ آبدار چه چیز است در شکر
رای خاقان معظم از امیر معزی نیشابوری قصیده 168
1. رای خاقان معظم شهریار دا‌دگر
در جهان از روشنایی هست خورشیدی دگر
هرکس که دید از امیر معزی نیشابوری قصیده 169
1. هرکس که دید چهرهٔ آن ترک سیمبر
از گُلسِتان باغ نخواهد گلی ببر
شمسِ ملوکِ از امیر معزی نیشابوری قصیده 170
1. شمسِ ملوکِ عالم، شهزادهٔ مظفر
میر ستوده خصلت، شاه گزیده اختر
فری عید مسلمانان از امیر معزی نیشابوری قصیده 171
1. فری عید مسلمانان و فرخ جشن پیغمبر
همایون و مبارک باد بر سلطان نیک‌اختر
گر نکشی سر ز از امیر معزی نیشابوری قصیده 172
1. گر نکشی سر ز برم ای پسر
عمر برم با تو به شادی بسر
عشق آن سنگین از امیر معزی نیشابوری قصیده 173
1. عشق آن سنگین دل سیمین‌بر زرین‌کمر
سنگ من برد و سرشکم سیم‌کرد و روی زر
سوگند خورده‌ام از امیر معزی نیشابوری قصیده 174
1. سوگند خورده‌ام به سر زلف آن پسر
کز مهر او نتابم و عهدش برم بسر