چون شمردم در از امیر معزی نیشابوری قصیده 186
1. چون شمردم در سفر یک نیمه از ماه صفر
ساختم ساز رحیل و توشهٔ راه سفر
عزیزست و پاینده از امیر معزی نیشابوری قصیده 187
1. عزیزست و پاینده دین پیمبر
به پیروزی شاه فرخنده اختر
صبوح مرا خوش از امیر معزی نیشابوری قصیده 188
1. صبوح مرا خوش کن ای خوش پسر
به میخوارگان ده قدح تا به سر
گفتم به عقل از امیر معزی نیشابوری قصیده 189
1. گفتم به عقل دوش که یا اَحسَن‌الصُّور
گفتا چگونه یافتی از حسن من خبر
همیشه بر گل از امیر معزی نیشابوری قصیده 190
1. همیشه بر گل و نسرین دو زلف آن بت دلبر
یکی‌کارد همی سنبل یکی بارد همی عنبر
سوال کردم از از امیر معزی نیشابوری قصیده 191
1. سوال کردم از اقبال دوش وقت سحر
چهار چیز که نیکوترست یک ز دگر
عاشق آنم‌که از امیر معزی نیشابوری قصیده 192
1. عاشق آنم‌که عنابش همی بارد شکر
فتنهٔ آنم‌که سنجابش همی پوشد حجر
شغل دولت بی‌خطر از امیر معزی نیشابوری قصیده 193
1. شغل دولت بی‌خطر شدکار ملت با خطر
تا تهی شد دولت و ملت ز شاه دادگر
در هر چمن از از امیر معزی نیشابوری قصیده 194
1. در هر چمن از گردش خورشید منور
دُرّست به پیمانه و مشک است به ساغر
گر ز حضرت به از امیر معزی نیشابوری قصیده 195
1. گر ز حضرت به سوی خلد برین رفت پدر
گشت چون خلدبرین حضرت از اقبال پسر
ماه تابان دیده‌ای از امیر معزی نیشابوری قصیده 196
1. ماه تابان دیده‌ای تابان ز سرو جانور
گر ندیدستی بدان زیبا نگار اندر نگر
ایا نوشته هنرنامه‌ها از امیر معزی نیشابوری قصیده 197
1. ایا نوشته هنرنامه‌ها فزون ز هزار
و یا شنیده ظفرنامه‌ها برون ز شمار