چون شمردم در سفر یک نیمه از ماه صفر از نیشابوری قصیده 186
1. چون شمردم در سفر یک نیمه از ماه صفر
ساختم ساز رحیل و توشهٔ راه سفر
عزیزست و پاینده دین پیمبر از نیشابوری قصیده 187
1. عزیزست و پاینده دین پیمبر
به پیروزی شاه فرخنده اختر
صبوح مرا خوش کن ای خوش پسر از نیشابوری قصیده 188
1. صبوح مرا خوش کن ای خوش پسر
به میخوارگان ده قدح تا به سر
گفتم به عقل دوش که یا اَحسَن‌الصُّور از نیشابوری قصیده 189
1. گفتم به عقل دوش که یا اَحسَن‌الصُّور
گفتا چگونه یافتی از حسن من خبر
همیشه بر گل و نسرین دو زلف آن بت دلبر از نیشابوری قصیده 190
1. همیشه بر گل و نسرین دو زلف آن بت دلبر
یکی‌کارد همی سنبل یکی بارد همی عنبر
سوال کردم از اقبال دوش وقت سحر از نیشابوری قصیده 191
1. سوال کردم از اقبال دوش وقت سحر
چهار چیز که نیکوترست یک ز دگر
عاشق آنم‌که عنابش همی بارد شکر از نیشابوری قصیده 192
1. عاشق آنم‌که عنابش همی بارد شکر
فتنهٔ آنم‌که سنجابش همی پوشد حجر
شغل دولت بی‌خطر شدکار ملت با خطر از نیشابوری قصیده 193
1. شغل دولت بی‌خطر شدکار ملت با خطر
تا تهی شد دولت و ملت ز شاه دادگر
در هر چمن از گردش خورشید منور از نیشابوری قصیده 194
1. در هر چمن از گردش خورشید منور
دُرّست به پیمانه و مشک است به ساغر
گر ز حضرت به سوی خلد برین رفت پدر از نیشابوری قصیده 195
1. گر ز حضرت به سوی خلد برین رفت پدر
گشت چون خلدبرین حضرت از اقبال پسر
ماه تابان دیده‌ای تابان ز سرو جانور از نیشابوری قصیده 196
1. ماه تابان دیده‌ای تابان ز سرو جانور
گر ندیدستی بدان زیبا نگار اندر نگر
ایا نوشته هنرنامه‌ها فزون ز هزار از نیشابوری قصیده 197
1. ایا نوشته هنرنامه‌ها فزون ز هزار
و یا شنیده ظفرنامه‌ها برون ز شمار