مبارک آمد بازی از امیر معزی نیشابوری قصیده 209
1. مبارک آمد بازی بدیع طرفه شکار
از آشیانهٔ شرع محمد مختار
ای جهان را از از امیر معزی نیشابوری قصیده 210
1. ای جهان را از قوام‌الدین مبارک یادگار
روز نو بر تو مبارک‌باد و جشن نو بهار
بازآمد از سفر از امیر معزی نیشابوری قصیده 211
1. بازآمد از سفر به حضر صدر روزگار
با عصمت و عنایت و تأیید کردگار
چون شمردم یازده از امیر معزی نیشابوری قصیده 212
1. چون شمردم یازده منزل ز راه روزگار
منزلی دیدم مبارک وز منازل اختیار
این مهرگان از امیر معزی نیشابوری قصیده 213
1. این مهرگان فرخ و جشن بزرگوار
فرخنده باد و میمون بر شاه روزگار
از هیبت شمشیر از امیر معزی نیشابوری قصیده 214
1. از هیبت شمشیر تو ای شاه جهاندار
شد رایت بدخواه نگونبخت و نگونسار
هرکه را باشد از امیر معزی نیشابوری قصیده 215
1. هرکه را باشد ز دولت بخت نیک آموزگار
همچو سلطان معظم خوش‌گذارد روزگار
امسال در آفاق از امیر معزی نیشابوری قصیده 216
1. امسال در آفاق دو عید است به یک بار
بر ملت و دولت اثر هر دو پدیدار
چیست آن کوه از امیر معزی نیشابوری قصیده 217
1. چیست آن کوه زمین‌پیما و باد راهوار
باره‌ای صحرانورد و مرکبی دریاگذار
ای تاج دین و از امیر معزی نیشابوری قصیده 218
1. ای تاج دین و دنیا ای فخر روزگار
بر تو خجسته باد چنین عید صدهزار
بی‌روح پیکری از امیر معزی نیشابوری قصیده 219
1. بی‌روح پیکری است گه جنگ جان شکار
بی‌دود آتشی است گه رزم پرشرار
چون وزارت یافت از امیر معزی نیشابوری قصیده 220
1. چون وزارت یافت صدر روزگار از شهریار
تهنیت گویم وزارت را به صدرِ روزگار