چون عقیق آبدار از امیر معزی نیشابوری قصیده 232
1. چون عقیق آبدار است و کمند تابدار
آن لب جان پرور و زلف جهان آشوب یار
...
هست شکر بار از امیر معزی نیشابوری قصیده 233
1. هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار
نیست‌کس را نزد آن یاقوت شکر بار بار
...
بنگر این پیروزه‌گون از امیر معزی نیشابوری قصیده 234
1. بنگر این پیروزه‌گون دریای ناپیدا کنار
بر سر آورده ز قعر خویش درّ شاهوار
...
تا طَیْلسان از امیر معزی نیشابوری قصیده 235
1. تا طَیْلسان سبز برافکند جویبار
دیبای هفت رنگ بپوشید کوهسار
...
تا خزان زد خیمهٔ از امیر معزی نیشابوری قصیده 236
1. تا خزان زد خیمهٔ کافورگون بر کوهسار
مفره‌س زنگارگون برداشتند از مرغزار
...
شکر یزدان را از امیر معزی نیشابوری قصیده 237
1. شکر یزدان را که از فر وزیر شهریار
بختم اندر راه مونس گشت و اندر شهر یار
...
گل و مَه است از امیر معزی نیشابوری قصیده 238
1. گل و مَه است همانا شکفته عارض یار
که گونهٔ گل و نور مهش بود هموار
...
ربود از دلم از امیر معزی نیشابوری قصیده 239
1. ربود از دلم آن زلف بی‌قرار، قرار
نهاد بر سرم آن چشم پرخمار خمار
...
ای پرنگار گشته از امیر معزی نیشابوری قصیده 240
1. ای پرنگار گشته ز تو دور روزگار
وز دور آسمان تن تو گشته پر نگار
...
آسمان بی مدار از امیر معزی نیشابوری قصیده 241
1. آسمان بی مدار است این حصار استوار
آفتاب بی‌زوال است این مبارک شهریار
...
الا ای گردش از امیر معزی نیشابوری قصیده 242
1. الا ای گردش گردون دوّار
ندانی جز بدی کردن دگر کار
...
زان دو رشته از امیر معزی نیشابوری قصیده 243
1. زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار
چند باشد جزع من بر کهربا بیجاده بار
...