چون عقیق آبدار است و کمند تابدار از نیشابوری قصیده 232
1. چون عقیق آبدار است و کمند تابدار
آن لب جان پرور و زلف جهان آشوب یار
هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار از نیشابوری قصیده 233
1. هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار
نیست‌کس را نزد آن یاقوت شکر بار بار
بنگر این پیروزه‌گون دریای ناپیدا کنار از نیشابوری قصیده 234
1. بنگر این پیروزه‌گون دریای ناپیدا کنار
بر سر آورده ز قعر خویش درّ شاهوار
تا طَیْلسان سبز برافکند جویبار از نیشابوری قصیده 235
1. تا طَیْلسان سبز برافکند جویبار
دیبای هفت رنگ بپوشید کوهسار
تا خزان زد خیمهٔ کافورگون بر کوهسار از نیشابوری قصیده 236
1. تا خزان زد خیمهٔ کافورگون بر کوهسار
مفره‌س زنگارگون برداشتند از مرغزار
شکر یزدان را که از فر وزیر شهریار از نیشابوری قصیده 237
1. شکر یزدان را که از فر وزیر شهریار
بختم اندر راه مونس گشت و اندر شهر یار
گل و مَه است همانا شکفته عارض یار از نیشابوری قصیده 238
1. گل و مَه است همانا شکفته عارض یار
که گونهٔ گل و نور مهش بود هموار
ربود از دلم آن زلف بی‌قرار، قرار از نیشابوری قصیده 239
1. ربود از دلم آن زلف بی‌قرار، قرار
نهاد بر سرم آن چشم پرخمار خمار
ای پرنگار گشته ز تو دور روزگار از نیشابوری قصیده 240
1. ای پرنگار گشته ز تو دور روزگار
وز دور آسمان تن تو گشته پر نگار
آسمان بی مدار است این حصار استوار از نیشابوری قصیده 241
1. آسمان بی مدار است این حصار استوار
آفتاب بی‌زوال است این مبارک شهریار
الا ای گردش گردون دوّار از نیشابوری قصیده 242
1. الا ای گردش گردون دوّار
ندانی جز بدی کردن دگر کار
زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار از نیشابوری قصیده 243
1. زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار
چند باشد جزع من بر کهربا بیجاده بار