هرگز که شنیدست از امیر معزی نیشابوری قصیده 255
1. هرگز که شنیدست چنین بزم و چنین سور
باریده برو رحمت و افشانده برو نور
از خلد گرفت از امیر معزی نیشابوری قصیده 256
1. از خلد گرفت بوستان نور
پیرایه و جامه یافت از حور
پیر شد طبع جهان از امیر معزی نیشابوری قصیده 257
1. پیر شد طبع جهان از گردش گردون پیر
تیر زد بر خیل گرما لشکر سرمای تیر
همی بنازد تیغ از امیر معزی نیشابوری قصیده 258
1. همی بنازد تیغ و نگین و تاج و سریر
به شهریار ولایت گشای کشورگیر
کنون که خور از امیر معزی نیشابوری قصیده 259
1. کنون که خور به ترازو رسید و آمد تیر
شدند راست شب و روز چون ترازو و تیر
پیام دادم نزدیک از امیر معزی نیشابوری قصیده 260
1. پیام دادم نزدیک آن بت کشمیر
که زیر حلقهٔ زلفت دلم چراست اسیر
ای چو جد و پدر از امیر معزی نیشابوری قصیده 261
1. ای چو جد و پدر اندر خور دیهیم و سریر
ناصر دین و خدایت به همه کار نصیر
ز بهر تهنیت از امیر معزی نیشابوری قصیده 262
1. ز بهر تهنیت عید پیش من شبگیر
معطر آمد و آراسته بت کشمیر
چه پیکرست ز از امیر معزی نیشابوری قصیده 263
1. چه پیکرست ز تیر سپهر یافته تیر
به شکل تیر و بدو ملک راست گشته چو تیر
عید و آدینه از امیر معزی نیشابوری قصیده 264
1. عید و آدینه بهٔک بار رسیدند فراز
وز نشیب آمد خورشید همی سوی فراز
همی جویم نگاری از امیر معزی نیشابوری قصیده 265
1. همی جویم نگاری را که دارم چون دل و جانش
همی خواهم که یک ساعت توانم دیدن آسانش
این منم یافته از امیر معزی نیشابوری قصیده 266
1. این منم یافته مقصود و مراد دل خویش
با حوادث شده بیگانه و با دولت خویش