آمد آن ماه دو از امیر معزی نیشابوری قصیده 278
1. آمد آن ماه دو هفته با قبای هفت رنگ
زلف پربند و شکنج و چشم پرنیرنگ و رنگ
برکش ای ترک از امیر معزی نیشابوری قصیده 279
1. برکش ای ترک بر اسب طرب و شادی تنگ
که زمستان شد و نوروز فراز آمد تنگ
ای نگاری که از امیر معزی نیشابوری قصیده 280
1. ای نگاری که به حسن از تو زند حور مثل
ای غزالی که سزاوار سرودی و غزل
شهی‌که دولت از امیر معزی نیشابوری قصیده 281
1. شهی‌که دولت باقی بدوگرفت جلال
شهی‌که ملت تازی به او فزود جمال
عید را با مهرگان از امیر معزی نیشابوری قصیده 282
1. عید را با مهرگان هست اتفاق و اتصال
هر دو را دارند اهل دولت و ملت به فال
تکاوری که قوی‌تر از امیر معزی نیشابوری قصیده 283
1. تکاوری که قوی‌تر ز رخش رستم زال
به حمله همچو هژبر و به پویه همچو غزال
بگذشت مه روزه از امیر معزی نیشابوری قصیده 284
1. بگذشت مه روزه و آمد مه شوال
اکنون من و ساقی و می و مطرب و قوال
به درّ و مشک از امیر معزی نیشابوری قصیده 285
1. به درّ و مشک ز ابر بهار و باد شمال
مُوشََّح است زمین و معطر است جبال
چند خوانم مدح از امیر معزی نیشابوری قصیده 286
1. چند خوانم مدح مخلوقان ز بهر جاه و مال
چندگویم وصف معشوقان و نعت زلف و خال
مرا خیال تو از امیر معزی نیشابوری قصیده 287
1. مرا خیال تو هر شب دهد امید وصال
خوشا پیام وصال تو بر زبان خیال
اهل ملت چون از امیر معزی نیشابوری قصیده 288
1. اهل ملت چون به شب دیدند بر گردون هلال
خرمی دیدند و فرخ داشتند او را به فال
عاشق بدری شدم از امیر معزی نیشابوری قصیده 289
1. عاشق بدری شدم کز عشق او گشتم هلال
فتنهٔ سروی شدم کز هجر او گشتم خلال