قصاید امیر معزی نیشابوری

1 راز نهان خویش جهان کرد آشکار در منصب وزارت دستور شهریار

2 بگشاد روزگار زبان را به تهنیت چون شد وزیر شاه جهان صدر روزگار

3 فخر ملک عماد دول صاحب آجل قطب معالی و شرف دین کردگار

4 سعد علی عیسی آن صاحبی‌که هست بر آسمان سعد و علو شمس افتخار

1 الا ای گردش گردون دوّار ندانی جز بدی کردن دگر کار

2 نگردی رام با کس در زمانه نبندی دل به مهر هیچ دیّار

3 گروهی را نمایی شادمانی وز ایشان دور داری رنج و آزار

4 پس آنگه ناگهان دودی بر آری از آن دوده به‌ درد و داغ و تیمار

1 ای پرنگار گشته ز تو ‌دور روزگار وز دور آسمان تن تو گشته پر نگار

2 گر نیستی صدف ز چه معنی بود همی جای تو بحر و در دهنت در شاهوار

3 آری به اتفاق تویی آن صدف که هست دُرّ تو بی‌نهایت و بحر تو بی‌کنار

4 مشکین تو را نقاب و حریرین تو را سَلَب سیمین تو را بساط و ادیمین تو را حصار

1 دل بی‌قرار دارم از آن زلف بی‌قرار سر پر خمار دارم از آن چشم پر خمار

2 داند نگار من که چنین است حال من زان چشم پُر خمار و از آن زلف بی‌قرار

3 ابرست تیره زلفش و سبزه است نو خطش خرّم رخش چو تازه بهاری است غمگسار

4 گر گویمش که زلف و خط تو عجب شدند گوید که ابر و سبزه عجب نیست در بهار

1 خیمه‌ها بین زده به صحرا بر جون سمائی به روی دریا بر

2 زردگل بین دمیده بر سبزه راست چون‌ کهربا به مینا بر

3 ژاله بین بر سمن فتاده چنانک اشک وامق به‌روی عذرا بر

4 سوسن تازه بین که تفضیل است بوی او را به مشک سارا بر

1 آن زلف مشکبار بر آن روی چون نگار گر کوته است کوتهی از وی عجب مدار

2 شب در بهار میل‌ کند سوی‌کو تهی آن ‌زلف چون شب‌ است بر آن روی چون بهار

3 در زیر آن دو سنبل مشکین نهفته بود آن عارضین همچو سمن‌زار و لاله‌زار

4 لختی از آن دو سنبل مشکین بکاستند تا گشت لاله‌زار و سمن‌زارش آشکار

1 دیدم شبی به خواب درختی بزرگوار از علم و عقل و فضل بر او برگ‌ و شاخ‌ و بار

2 از قندهار سایهٔ او تا به قیروان وز قیروان شکوفهٔ او تا به قندهار

3 نزدیک او نشسته جوانی‌ گشاده طبع با صورتی بدیع و زبانی سخن‌گزار

4 آثار تازگی و نشان خجستگی بر صورت مبارک او گشته آشکار

1 ربود از دلم آن زلف بی‌قرار، قرار نهاد بر سرم آن چشم پرخمار خمار

2 سرم‌ گرفته خمارست همچو چشم بتم دلم چو زلف بتم تا گرفته است قرار

3 دهان یارم مانند نقطهٔ سیم است کشیده گرد وی از غالیه یکی پرگار

4 اگر ستاره به پرگار در بود شب و روز به نقطه در ز چه معنی ستاره دارد بار

1 تا باد خزان حُلّه برون کرد ز گلزار ابر آمد و پیچید قَصَب بر سر کُهسار

2 تا ریخته شد پنجهٔ زرین ز چناران در هر شمری جام بلورست به خروار

3 ازکوه بشستند همه سرخی شنگرف وز باغ ستردند همه سبزی زنگار

4 چینی صنمان دور شدند از چمن باغ زنگی بَچگانند به باغ آمده بسیار

1 حَبَّذا این باغ خرم وین همایون روزگار مرحبا این بزم فرخ وین مبارک شهریار

2 شهریاری جانفزای و روزگاری دلگشای آ‌نت‌ زیبا روزگار

3 شاه خورشید است و تختش چون سپهر هفتمین شاه رضوان است و باغش چون بهشت‌ کردگار

4 جبرئیل از جنت آوردست‌ گویی این عجب هر نسیمش را نبات و هر درختش را ثمار