قصاید امیر معزی نیشابوری

1 هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار نیست‌کس را نزد آن یاقوت شکر بار بار

2 سال سرتاسر چو گلزارست خرم عارضت چون دل من صد دل اندر عشق آن‌گلزار زار

3 نیمهٔ دینار را ماند دهان تنگ تو در دل تنگم فکند آن نیمهٔ دینار نار

4 ای بت شیرین لبان تا چند از این ‌گفتار تلخ روز من چون شب مدار از تلخی‌گفتار تار

1 شادیم و کامکار که شاد است و کامکار میر بزرگوار به‌عید بزرگوار

2 پیرایهٔ مفاخر میران مملکت فخری‌که ملک را ز نظام است یادگار

3 فتح و ظفر زکنیت و نامش طلب ‌که هست بر نام و کُنیتش ظفر و فتح را مدار

4 دادش بزرگوار پدر ملک را نَسَق بعد از پدر جز او که دهد ملک را قرار

1 چون ز سلطانان گیتی شهریاراست اختیار فَرِّخ آن صاحب‌ که باشد اختیار شهریار

2 صاحبی باید که باشد کاردان و ‌دوربین درخور صاحبقرانی کامران و کامکار

3 صاحب دنیا به صدر اندر نظام‌الدین سزد چون معزالدین بود صاحبقران روزگار

4 بخت تلقین کرد و تأیید الهی ره نمود تا معزالدین معزالدوله را کرد اختیار

1 تا طَیْلسان سبز برافکند جویبار دیبای هفت رنگ بپوشید کوهسار

2 آن همچو گنج خانهٔ قارون شد از گهر وین همچو نقش نامهٔ مانی شد از نگار

3 از ژاله لاله را همه دُرَّست در دهن وز لاله سبزه را همه لعل است در کنار

4 چون در کنار سبزه بود لعل قیمتی اندر دهان لاله سزد درّ شاهوار

1 چون وزارت یافت صدر روزگار از شهریار تهنیت ‌گویم وزارت را به صدرِ روزگار

2 صاحب دنیا قوام‌الدین نظام مملکت سید و شاه وزیران و وزیر شهریار

3 بُوالمحاسن عبدِ رزاق آنکه ارزاق بشر کرد در دنیا به‌ کلک او حوالت ‌کردگار

4 بختیارش کرد گردون در روزارت همچنا‌نک‌ خالقش‌ کرد از خلایق در امامت بختیار

1 زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار چند باشد جزع من بر کهربا بیجاده بار

2 جزع من بر کهربا بیجاده بارد تا بتم دُرّ مکنون دارد اندر زیِر لعلِ آبدار

3 لعل آن بت آب حَیوان است پنداری کزو هر که یک شربت خورد جاوید ماند خضروار

4 گر بخار عنبری دارد ندارم بس عجب آب حیوان را سزد گر عنبرین باشد بخار

1 بنگر این پیروزه‌گون دریای ناپیدا کنار بر سر آورده ز قعر خویش درّ شاهوار

2 کشتی ای زرین در او گاهی بلند و گاه پست زورقی سیمین در او گاهی نهان ‌گه آشکار

3 بنگر این غالب دو لشکر بر جناح یکدگر لشکری از حد روم و لشکری از زنگبار

4 در تموز و در زمستان مختلف با یکدگر متفق با یکدگر در مهرگان و در بهار

1 تا گه از جم یادگارست این همایون روزگار این جهان هرگز مباد از شاه عالم یادگار

2 باد میمون و مبارک صدهزاران جشن جم بر خداوندی که چون جم بنده دارد صدهزار

3 سایهٔ یزدان ملک سلطان که از تأیید بخت پیش از آدم کرد عالم عدل او را اختیار

4 همتش کرده است ناز نیکخواهان را چو نور رفعتش کردست نور بدسگالان را چو نار

1 از بهر وفاداری آمد بر من یار شد ساخته از آمدن یار مرا کار

2 بهتر چه بود ز آن که بود دوست وفاجوی خوشتر چه بود ز این ‌که بود یار وفادار

3 با دیدن او نیک‌تر امروز من از دی با صحبت او نیک‌تر امسال من از پار

4 از بردن خواری دل من بارکشیدست زین پس نبرد خواری و زین پس نکشد بار

1 چون عقیق آبدار است و کمند تابدار آن لب جان پرور و زلف جهان آشوب یار

2 آب دارم در دو چشم و تاب دارم در جگر زان عقیق آبدار و زان ‌کمند تابدار

3 زلف او گرد رخش پروانه‌وار است ای عجب این دل من هست در سودای او دیوانه‌وار

4 نیست یک ساعت قرار این هر دو را بر جای خویش کی بود پروانه و دیوانه را هرگز قرار